90’lý yýllar. O zamanlar bir fotoðraf stüdyosunda çalýþýyorum asistaným henüz. Ýþ yeri müdürünün de bir oðlu var Sercan, o da asistan hem takýlýyoruz birlikte hem çalýþýyoruz. Babasý iþ yerinin kuruluþundan beri mevcut, babadan oðula bir silsile takip edecek belli, sonrasýnda Serkan’ýn müdür olma ihtimali hayli yüksek. O zamanlar makam mevkii þan þöhret kaygýmýz yok. Günü kurtarmanýn araklayabildiðimizi kaldýrýp hasat etmenin derdindeyiz.
Bir bahar günü, kapýdan bir afeti devran girdi ki çaycýsýndan, ýþýkçýsýna kadar herkesin dibi düþtü. Kýz kýz deðil bildiðin ballý süt dilimi. Kýz Müzeyyen, aklým baþýmdaysa da o an gitti zaten. Kýz stajyer, bir süre çalýþacak bizimle. Süre zarfýnda küçük sohbetler, espriler, yanaþma çabalarý vs baya bi yakýnlaþtýk biz.
Günler geçti staj bitti kýz gidecek memlekete. Memleket? Aydýn. Otobüs bileti alýndý kýzýn, yolcu edilecek. Kim edecek? Tabii ki ben. Dedim oðlum fýrsat bu fýrsat, kýz gitti gidecek. Bir daha ne arar ne bulursun. Baktým otobüs duraðýna kadar 60-70 metre bir mesafe var yürüyecez. Önceden de hazýr etmiþim bir dal gül. Topladým tüm cesaretimi uzattým gülü kýza, dedim ki “Gitme, kal burda.” Kýz önce güle sonra bana, sonra tekrar güle baktý. Nezaketen aldý. Aðzýný açýnca kýz, bahar gelirdi yeniden, meðer sonbaharmýþ sonradan fark ettim. Dedi ki kýz; “Ya sen çok iyi bir insansýn ama benim çok vaktim yok. Zor þartlarda büyüdüm daha fazla yoksulluk çekmek istemiyorum.Ben Sercan’dan hoþlanýyorum, geleceði de parlak, sanýrým babasýndan sonra o müdür olacak.” Þoku atlattým içimden de Sercan’a saðlam sövdüm. Meðer kýzýn derdi baþkaymýþ.
“Tamam” dedim, “haklýsýn, ben seni yolcu edeyim.” Yolun açýk olsun Müzeyyen.
Þimdilerde Sercan babasýnýn vefatýndan sonra bayraðý devraldý çalýþtýðý yerde müdür. Bense onu çoktan üçe beþe katlamýþ aranan bir fotoðrafçýyým.

Müzeyyen mi? Aydýn’da köyde tütün kýrýyor.