Uðruna yaþadýðým ve öldüðüm her þey, beni yaþamdan ayýrýyor. Yaþamdan ayrý düþerken tiz sesler duyuyorum. Vücudum buz daðýna dönüþüyor, gözyaþlarým gökyüzüne sýðýnýyor, yaralarým kabuk tutmak için aðlýyor. Hayallerim tüm kapýlarý yüzüme kitleyip tanrýnýn varlýðýna kulak asýyorlar ilk defa ve dua etmeye baþlýyorlar. Ben ise seyirci kalýyorum her þeye, dudaklarým mühürlenmiþ, yok olma isteðini inkar edemez bir þekilde. Daha fazla farkýnda olmam istenmiyor, gözlerim gölgeleniyor, tatlý bir rüyaya dalýyorum, yok olma isteðine biraz daha alýþýyorum. Sýrtýmda býraktýðý gölgelerin cehenneminde kayboluyorum, kendi yok oluþ destanýmý yazýyorum. Bitmeyecek bir destan...
Aynalara bakýyorum, sadece kýrabiliyorum.
Parçalarým...
Paslanmaya yüz tutmuþ, masumlarýn ellerini kesmiþ.
Benim kýrýk parçalarým... Birleþtirmek için fazla keskin, önemsemek için de fazla küçük. Belirsiz bir karanlýk bana doðru geliyor, anýlarýmý ve tüm acýlarý benden koparabileceðini söylüyor. Sonucu biliyorum. Sislerin arasýndan bana doðru gelen koskoca bir kayýp...