PAZARTESÝ-MÝDEMDEKÝ ÇOCUK-SEN

Çok karanlýktý orasý seni fark edene kadar…Kalabalýktýk,heyecanlý ve neþeliydik…Ama karanlýktý bana orasý, seni fark edene kadar…Müzik tüm bedenimi kaplayýp,tenimde alevlere neden oluyordu,içimi gýcýklýyor,bakýþlarýmý þuhlaþtýrýyor,adýný bilmediðim duygular yaþatýyordu. Adýný bilmesem de daha önce yaþamýþtým buna benzer birþeyi,yine sende…

Karanlýktý orasý seni fark edene kadar,gözlerindeki parýltýyý,sevecenliði,o tüm sertliðine raðmen,açýk vermeyi sevmemene raðmen yeþeren þeyleri fark edene kadar karanlýktý orasý.

Çok karanlýktý,hatta gözgözü bulamýyordu,ben gözlerim kapalý,mümkünse kimsenin gözünü,tenini aramadan kendimi müziðin ritmine delicesine vermiþtim.Karanlýktý,havasýzdý ve karbondiyoksit soluyorduk. Birileri ellerimden tutuyordu,”Hadi!” diyorlardý “Daha hýzlý dans et,daha fazla, çýk dans et,dans et dans et….”. Gözlerimi açmak ve karanlýðý görmek istemiyordum,birden bir þeye takýldým,bir þey dürttü belki de bilmiyorum.Gözlerimi açtým,sen herkesten daha uzakta,daha baþka bakýyordun bana.Gözlerini yakaladým,içime çektim,kalbim çarpmaya baþladý,”Bana bak!” dercesine dans etmeye devam ettim;

--”Bana bak!Beni iste!”

Karanlýktý orasý, hem de çok karanlýk, gözlerini fark edene kadar…Alkollü deðildim ama etkisi aynýydý,gözlerin siyahtý çok siyahtý ,karanlýktý ama hoþuma gidiyordu, yanýna gelmek istedim,kalabalýktý, gelemedim,sinirlendim,bir an seni göremedim “Gitti” dediler,”Hayýr” dedim içimden, “Hayýr þimdi olmaz bugün deðil, gitmesin!!!!!”

Gitmedin ama yine de,gece bitti,her yan aydýnlandý,oksijen girdi bedene…Ama gitmedin iþte…Pazartesi sabahý-midemde tepinen çocuk-sen-gitmedin iþte…