Kabuğuna nasıl sığardı ki insan
Telaşındayken yaşamın
Yarışındayken zamanın
Hırsındayken; makamın ve paranın

Pekala kim çekebilirdi ki onu kabuğuna
Dar gelirken koskoca dünya
Zevk-i sefanın sonsuzluğunda
Gezecek , tozacak onca diyar varken

Alışkındı emirleri büyük yerlerden almaya
Küçük olduğu nerede görülmüştü hükümdarın
Zerre virüsten olur muydu devasa salgın
Bulaşan, yapışan, yayılan , boğan, can alan

Korku deryasının adıymış meğer CORONA
Kod adı gibi : “ COVİD-19”
Rüyamda görsem inanamazdım
Uyanık olsam kuramazdım hayalini bile

Garantisi olmayan sabaha çıkışların
Karantinasındayız şimdi on dört gün
İzole duvarların soğuğunda
Acıların sıcağında kalakaldık

Yasakların en zoruymuş meğerse sarılamamak
Mesafelerin en uzağıymış sosyal mesafe
Demir atarken global yalnızlığımıza
Umuda açtık inen yelkenlerimizi inançla

Öyle kıran kırana bir savaş ki bu
Düşmanı insana , insanı düşmana yabancı
Can aldıkça tanınabilen
İyileştikçe çözülebilen

Hasta gemisinin, terk etmeyen kaptanları
Biliyoruz ki virüs topunun tam da ağzındasınız
Tankınız, ambulans, zırhınız tulumunuz
Kalkanınız maske ve eldivenleriniz.

Bugünlerde en çok da bahara özeniyoruz hep birlikte
“Evde Kal” çağrısına, dallarında umut açarak cevap veren ağaçlara
“Hayat eve sığar” sloganlarına gökyüzünde kanat çırparak alkış tutan kuşlara
Güneş, sağlık doğuracak hem de gümbür gümbür var mısınız kalp birliğine?