Dolmuþtaydým; günün yorgunluðu vardý üzerimde. Hafta sonu olduðu için trafik aðýr ilerliyordu. ‘Ýnip yürüsem eve daha erken varýrým,’ diye düþünüyordum ama yürümeye takatim yoktu.
Eh boyacý olmak zordur; sürekli fýrça sallamaktan, merdiven inip çýkmaktan insanýn imaný gevriyor. Yine de zevkli bir iþtir. Hele haftalýðýný almýþ, cebindeki þiþkinliði hissedebiliyorsan bundan ötesi olur muydu? Dolmuþ, Buca Balýkçýsý’nýn önünde yolcu indirmek için durduðunda hiç düþünmeden kendimi dýþarý attým. Balýkçý tezgâhýnýn önünde kuyruk vardý. Birkaç tane palamut almayý düþünüyordum. Eski Bucasporlu Ethem’le karþýlaþtým.
“Merhaba abi,” dedi.
“Merhaba kardeþim.”
Havadan sudan konuþtuk iþte. Bir ara arkama dönüp baktým. Ben yaþlarda, ortadan az uzun boylu, kot ceketli, esmer tenli, çatýk kaþlý, simsiyah iki göz beni gözetliyordu. Hem tanýdýk hem yabancý geliyordu bana. Olduðu yerden seslendi:
“Balýðý þimdi alma, dönüþte alýrýz!”
“Tamam,” dedim. Yanýma yaklaþmasýný bekledim.
“Az dur,” diye seslendi, “taksi çaðýrdým.”
Taksi geldi, kapýsýný kendisi açtý. Güzel giyimli bir kadýn ve yanýnda on-on bir yaþlarýnda sevimli bir kýz çocuðu bindi. Onlarý yolcu ettikten sonra hýzlý adýmlarla yanýma geldi.
“Neco tanýmadýn mý beni?” dedi.
Sesi, bakýþý yabancý gelmiyordu. Hafýzamý zorladým ama boþuna.
“Biraz dolaþalým, gelirim aklýna nasýlsa,” dedi gevrek gevrek gülerken, diþlerinin arasýndaki boþluktan tanýdým onu.
“Þýrno!” dedim. Güldü. Özlemle sarýldýk birbirimize. Ýlkokulu birlikte okumuþtuk, daha sonra akrabalar arasý bir tartýþma sonucu mahallemizden taþýnmak zorunda kalmýþlardý.
Þirinyer Parký’nda küçük bir çam aðacýnýn gölgesindeki bir banka oturduk.
“Hiç deðiþmemiþsin,” dedi bana. “Hemen tanýdým seni.”
“Ben seni zor tanýdým ama,” dedim, “kara kuru, incecik, atletik yapýlýydýn. Göbeklenmiþsin, saçlar da seyrelmiþ, ama diþlerinin arasýndaki açýklýktan çýkarttým seni.”
Göbeðini hoplata hoplata güldü.
“Ya geçenlerde eþimle bu konuda aramýzda tartýþtýk.” Yüzüme bakarak: “Tartýþma, diyorsam sakýn kavga yaptýðýmýzý sanma. ‘Bey,’ dedi eþim, ‘þu diþinin aralýðýný doldurt.’ ‘Olmaz!’ dedim, “bu benim hayat izim. Bir gün kaybolursam, üzerimden kimlik çýkmazsa, diþimin aralýðýndan bilirler beni.’ Bak ben haklý çýktým. Sen beni diþimden tanýdýn. Keþke eþim de yanýmýzda olaydý þimdi!” deyip hayýflandý. Bir sigara yakýp dumanýný havaya savurdu.
“Hadi kalkalým,” dedi sonra, “sigarasýný yere atýp, ayaðýyla ezip söndürdükten sonra, izmaritini alýp az ilerimizdeki çöp kutusuna attý. “Forbes Caddesi’nde kendime bot almayý düþünüyorum.” dedi, “Benimle gelir misin?”
“Olur,” dedim, “ya sen zaten ayakkabýcý deðil miydin?”
“Ayakkabýcýyým, ama ben Zenne -kadýn ayakkabýsý- yapýyorum.”
“Eþim bizim kalfanýn kýz kardeþi. Aramýzý o yaptý. Benim çalýþkanlýðým, dürüstlüðüm hoþuna gitmiþ. Bir gün benimle konuþtu. ‘Bak Þirin,’ dedi, ‘seni sevdim, güçlüsün, kuvvetlisin, taþý sýksan suyunu çýkarýrsýn, en önemlisi de dürüstsün. Benim bir kýz kardeþim var. Hani birkaç kez bana sefertasýyla yemek getirmiþti ya.” ‘Ha hatýrladým,’ dedim. ‘Seni sordu bana. Demek ki beðenmiþ seni. Oturun, konuþun aranýzda.’ dedi bana. Oturup konuþtuk. On beþ yýldýr da evliyiz. Bir oðlum ve bir de kýzým var. Eþimi ve kýzýmý taksiye binerlerken görmüþtün zaten.”
“Evet, gördüm.”
Önce vitrindeki botlara baktýk, sonra diðer modellere. Kapýyý ittirip girdik içeriye. Tezgâhtar dibimize kadar yanaþarak:
“Hoþ geldiniz,” dedi.
“Hoþ bulduk,” dedik ikimiz de ayný anda.
“Bot bakacaktýk.”
Eliyle gösterdi.
“Maðazamýzýn þu bölümü uzun ve kýsa bot bölümüdür,” dedi, “siz bakýn, beðendiðiniz takdirde fiyat konusunda gerekli kolaylýðý yaparýz size,” diyerek tekrar kapýya yöneldi.
Botlar; renk renk, çeþit çeþitti.
“Kapitalizm böyle bir þey iþte; kafaný karýþtýrýp sattýrýyor,” dedim.
“Ben Zenne ayakkabýcýsýyým,” dedi Þýrno, “anlamam kapitalizmden…”
Botlarý denemeye baþlamýþtý. “Ya Þýrno,” dedim, “sen botu ne yapacaksýn bu Ýzmir’de? Kar yok, çok soðuðu ve ayazý da yok. “
“Arada dostlarla ava ve dað gezintilerine çýkýyoruz ya, ihtiyaç ondan.”
“O zaman yarým bot al,” dedim, “bunlarý denemeyi býrak.”
“Tamam, kýzma,” diyerek kýsa botlarýn sergilendiði alana geçtik.
Botlarý görünce:
“Haklýsýn galiba,” dedi.
“Galibasý fazla,” dedim.
Bir botu denedi. Beðendi.
“Bunu alýyorum,” dedi.
“Biraz boþluk var sanki?” dedim.
“Bilerek, her zaman bir numara büyük alýyorum.” dedi.
“Niye ki?”
“Biliyorsun biz Aðrý’dan geldik Ýzmir’e. Kalabalýk bir aileydik. Babamýn tek maaþý ihtiyaçlarýmýzý almaya yetmiyordu.” dedi. Sonra yüzüme bakarak:
“Hatýrlýyor musun, Ali Fuat Cebesoy Ýlkokulu’na yoksul çocuklar için giyecek gönderirlerdi. Ben, okula yamalý pantolon ve yýrtýk ayakkabý ile gidip geliyordum. Müdür kimseye çaktýrmadan beni odasýna götürdü, bir çift potin tutuþturdu elime. ‘Bunlarý bir dene oðlum.’ dedi. Ömrümde gördüðüm en güzel ayakkabýydý. Iþýl ýþýl parlýyordu. Bayýldým. Giydim hemen, ama bir numara küçük geldi ayaðýma, önü vuruyordu. Ön ayak parmaklarýmý azýcýk büzünce oldu. Ve ben bir yýl boyunca böyle giydim o potinleri. O gün bugündür hep bir numara büyük giyerim ayakkabýlarýmý. Varsýn ayaðýmdan çýksýn, yeter ki vurmasýn.” dedi.
Ne diyeceðimi þaþýrmýþtým. Kendimi öyle kötü hissediyordum ki, bir Þýrno’ya baktým, bir ayaðýndaki kýsa bota. Ýçim titredi. Þýrno’nun boynuna sarýlýp aðlamaya baþladým.