Nasıl da inanmıştım sana, nasıl da sevmiştim seni.
Ya uğruna boş verdiklerim ?
Oysa sen, sadece seni bilirmişin, bencilce kendi isteklerini
kendi arzularını yaşarmışın.
Çıkarların her zaman önde gelirmiş.
Sevilmeyi herkes gibi severdin de, sevmeyi denemek aklına hiç gelmedi
geçen bunca yıl içinde.
Sildiğimde yüreğimden seni, gönül küskünüydüm yaşama, yazgıya.

Fakat bir gün, evet o gün
bir ışık parladı uzaklardan.
Yürü der gibiydi bana, yolumu aydınlatırca.
İnanamadım gözlerime, sen de demiştin ya
"koş, düşünmeden hiç bir şeyi koş bana" diye....
Sonrası yanılgıları yaşatmıştın sana koştuğumda.

İkilemde kaldım bir süre..
O ışıksa inatla, usanmadan parlıyordu günlerce, hatta aylarca...
Usulca onmayacak sandığım yaralarımı iyileşiyordu sanki.
Dayanamadım, koştum bu kez de, sana koştuğumdan daha güvenle,
yeni umutlarımla koştum.
Sarıyordu ruhumu, bedenimi her geçen gün sıkıca.
Gittikçe kısaldı gecelerim, aydınlandı günlerim.
Bu kez yanılmamıştım.
Kırdığın kanatlarım ondu,
senden de yükseklere, mavilere özgürce uçacaktım bir gün..

Dersin hala "yolunu beklerim"
sanki bırakıp giden, bencilce bana
yalanları yaşatan sen değilmişcesine....
Yazık ki, yaptıklarının ayrımında bile değilsin.
Bense o, çok uzaklardaki pırıl, pırıl parlayan,
yolumu aydınlatan, içimi yakıp kavuran
umut ışığıma koşmaktayım.

Sen her zaman en güçlü "sen"sin sanırsın yaşamda
hiç kaybetmeyeceğini düşünürsün.
Bu kez ne dersin ?
Kaybeden kim ?
Biliyorum inanmayacaksın bana,
her zamanki gibi kendi aldatmacanı yaşayacak
"vazgeçtim" diyeceksin.
Ben seni kaybettim ama,
sen benden vazgeçince
çok şey kazandım yaşamda....

Nesrin Göçmen
20/02/2003