Bir yazý okudum bugün; Saliha Malhun'a ait. Yazý sahibinin ne anlatmak istediðinden ziyade, benim ne anladýðýma dair birkaç þey söylemek istiyorum.

Yazý, toplumsal yanlýþlar, deforme olmuþ duygular, kýrýlganlýklar ve vazgeçmelerden oluþuyor. En çok da sevginin yamalý bir giysiye dönüþmesinden...

Yazýda beni en çok etkileyen ve bir þeyler söylemeye zorlayan kýsmý aynen aktarýyorum.

"Gerçekten sevebiliyor mu insanlar birbirini?
Aþktan söz etmiyorum.
Çünkü aþkýn inanca, iliþkiye, söze, saza ihtiyacý yok. Aþk çýlgýnlarýn ve delilerin meþrebi. Bize göre deðil aþk, bizi çoktan terk etti."

Derler ki, doðada kumru ile kurt tek eþlidir. Kurt eþi ölünce kendine bir eþ edinir. Kumru ise eþi ölse bile eþ edinmez ve ölünceye kadar yalnýz yaþar. Diðer canlýlarda bu özellik yoktur.

Ýnsan tuhaf bir yaratýk. Bununla ilgili Orta Anadolu'da söylenen bir türkü var, "Ýnsan kýsým kýsým yer damar damar" diye baþlýyor. Bu türkü bütün insanlýðýn bir özeti bana göre.

Hainlikle sadakat arasýnda varlýk gösteren gökkuþaðý gibi insan. Ne ararsan var. Bu renklerin tonu ve geniþliði zaman zaman deðiþebiliyor; ya sadakatle doðru trent yükseliyor, ya hainliði doðru. Bizler de trent yükseliþi aþamasýna göre deðerlendirmeler yapýyoruz.

Sevmenin sýnýrý yok. Bir haber yazýsýnda okumuþtum. Annesi ölen yeni doðmuþ bir bebeði anne kokusunu alsýn diye annesinin göðsüne yatýrýp, memesini veriyorlar. Bebek büyük bir sevgi ve iþtahla memeye sarýlýyor. O anda annenin yüzüne garip bir gülümseme ve gözlerinden de yaþ geliyor. Bu görüntünün resmini de yayýnlamýþlardý. Ben bu bilgi üzerine, diðer canlýlarý bilmiyorum, ama insanýn öldükten sonra da sevmeye devam ettiði kanaatindeyim.

Sevmek bir meþrep iþi, bir karakter iþi elbette; bazý kimseler, biz tasvip etmesek de, sevgilerini þiddete yönelik gösteriyorlar. Bunun en iyi sanal örneðini John Steinbeck "Fareler ve Ýnsanlar" adlý romanýnda gösteriyor. Bizim toplumumuzda da, tabiri caizse çimdikleyerek, ýsýrarak sevgisini gösteren garip yaratýklar var. Ben de Erich Fromm gibi sevmenin bir sanat olduðunu düþünenlerdenim.

Ve aþk... "... aþkýn inanca, iliþkiye, söze, saza ihtiyacý yok. Aþk çýlgýnlarýn ve delilerin meþrebi." Biz nedense ya âþýk olmaktan korkuyoruz, ya zoru görünce vazgeçiyoruz. Oysa Saliha Malhun'un da dediði gibi aþk bir çýlgýnlýk ve biz bu çýlgýnlýðý yakalamak istemiyor ve vazgeçiyoruz. Oysa aþk emek ister, aþk uðraþ ister, aþk maþuk için her þeyden feragat ister... Sanýrým biz aþkýn istediklerini kabul edecek kadar cesur ve kuvvetli deðiliz. Halbuki insan Tahir olabilmeli, Zühre olabilmeli, Leyla olabilmeli, Mecnun olup Leyla için çölü vaha görebilmeli. Aslý için yanmaktan korkmamalý, Aslý olup yanma pahasýna saçlarýyla sevdiðinin küllerini toplayabilmeli, diye düþünüyorum.

Aþk insana, insanda aþka sadakat gösterirse, yeryüzü cennet olur mu bilmiyorum, ama bildiðim insanlýk ölçütündeki trendin tavan yapacaðýdýr.

Sözü yine Saliha Malhun'un cümlesiyle baðlayalým.

"Vakt-i þerifleriniz hayrola."

13 Kasým 22
Gölcük