AYRILIK (LAR)
26 ŞUBAT 2002
Beklenmedik bir anda gelen ayrılık insanı sarsıyor. Ama bundan daha zor olan bir şey var ki, o da ayrılığı kabullenmek... Yaklaşık bir yıldır sevgili diye sarıldığım, dost dediğim insanın yabancılaşması ve ayrılık önerisine karşı çıkmadan, yüzünde üzerinde ağır bir yük olan aşkını bir kenara atmanın verdiği rahatlıkla çekip gitmesi... İşte asıl yaralayan bu! Peki ya döktüğü gözyaşları ve benim gözyaşlarımı elleriyle silmesi, avutmaya çalışması neden?
Öylesine incindim ve yaralandım ki... O bensiz kuracağı yaşama doğru ilerlerken, ben yine kendi gözyaşlarımla yaralarımı iyileştirmeye çalışacağım. Güvenmemin ve sevmemin bedelini ödeyeceğim yine... İç hesaplaşmalarıyla, lanetlerle, gözyaşlarıyla tüketeceğim gecelerimi... Gündüzleri ise gülücükler saçan maskemi takıp karışacağım insanların arasına...
Herşeye rağmen pişman değilim. Onca fedakarlık yaptığım için, yüreğimin sesiyle “seni seviyorum” dediğim için, dürüst ve açık davrandığım için pişman değilim. Gün gelecek yine tüm içtenliğimle güleceğim hayata... Pişmanlık yok, karamsarlık yok, hele yıkılmak hiç yok. Bu sancılarda geçecek elbet.
Hayat devam ediyor...

2 MART 2002
Yüreğim kanıyor, içim acıyor desem de anlatamam hissettiklerimi, çektiğim acıyı... Dünüm, bugünüm, yarınım dediğim sevgili bunca acıtıyorsa beni, yüreğimi; gururumu incitmede tereddüt etmiyorsa ne anlamı var sevginin? Ya da buna sevgi denebilir mi? Anlamıyor, çözemiyorum... Taşıdığım tüm değerleri bir bir yitiriyor; ben ben olmaktan çıkıyorum.
Yaş 23... Doğumgünüm için getirdiği menekşeye acı, hüzün, mutsuzluk, gözyaşı ismini versem pembe yapraklarına yakışmaz. Sevinç, mutluluk, sevgi, aşk isimlerini koymaya yüreğim el vermiyor. Hediye ettiği kazağı her giydiğimde bu günün acısıyla yüreğim burkulacak. Bundan sora büyük bir aşk verse de bu acıyı asla unutmayacağım.
Sevmek herşeyden önce saygıyı gerektiriyor ve yanısıra güveni... İçimde ikisinden de eser kalmamışsa, nasıl devam edeceğim sevmeye?... Binlerce soru var kafamın içinde... Gitmek istiyorum. Herşeyi ardımda bırakıp, yola çıkmak...

6 MART 2002
Bu yürek acısı gün gelip dinecek mi? Bilmiyorum. İçimden birşeyler eksiliyor durmadan, ben eksiliyorum.... Ama adını koyamıyorum bu yitip giden duyguların...

- di li geçmiş zaman
“ Uzak kıtanın, uzak bir şehrinde yaşayan bir prensin düşüncelerinde, bir zamanlar bir güvercin yaşardı. Bir başka uzak kıtanın Uzak şehrindeki bir kahraman bir kedi sevdesına tutulmuştu. Nankör bir sevda... Şimdi kahraman sadece kedinin düşlerinde kaldı. Güneş bir yıldıza tutulmuştu. Güneşe hayat veren yıldızdı. Yıldız ışığını söndürüp kedi olmaya karar verdiğin de güneşin ışığı da söndü. İkisi, yani güneş ve yıldız hala yanyanalar ama aynı aşkla yanmıyorlar... Güvercin olmaktan, kedi olmaktan vazgeçtim. Ya kedi olmaktan? Bilmiyorum.
Aynı nankör sevda ben istesem de istemesem de yüreğimin bir köşesinde sürmeye devam ediyor. Ve hemen yanı başında yürüyen bir sevda daha var. Rüya sevdası... Prensin atı kayıp, kahraman kediyi kaybetti, güneş yıldızdan vazgeçti. Rüya ise gerçeğe hiç dönüşmeyecek. Bir sabah uyanacağım ve rüya bitecek. Gerçekle masal arasında yaşanan bu hayat daha ne kadar sürecek?”
Uyandım, 2 Mart 2003 de başlayan rüya sona erdi.... di.... di.... di....