ï¿½zEdebiyat - PELï¿½N KARCI - Aï¿½kï¿½n Adï¿½ ï¿½mittir Artï¿½k, ï¿½midin Adï¿½ Aï¿½k

AÞKIN ADI ÜMÝTTÝR ARTIK, ÜMÝDÝN ADI AÞK

        Aþk nasýl akar bir yürekten diðer bir yüreðe? “Ýlk bakýþta aþýk oldum” der kimisi... Hiç yaþamadým bilemem. Doðrusu inanmam da... Kim böyle söylese ya da nerede okusam bu cümleyi, olsa olsa etkilenmektir bunun adý, aþk deðil diye düþünürüm. Böyle bir cümleden sonra þartlanýlmýþ bir aþk yaþanýr ve biter. Anýldýðýnda geçici bir hevesmiþ aslýnda diye düþünülür belki de... Neyse asýl konumuz bu deðil. Düþsel bir aþkýn hikayesi anlatacaðým ben size, ya da isterseniz yaþanmýþ bir aþk deyin siz bu aþka... Bu hikayede, ilk bakýþta aþk yok, arkadaþlýktan aþka dönüþen bir hikaye de deðil bu! Bir yasak aþk öyküsü hiç deðil! Ýçinde biraz hüzün, biraz mutluluk gözyaþý, birkaç þiir ve þarký, yaralý iki yürek, kaygýlar ve tabii ki uykusuz saatler var. Bu hikayenin içinde en çok ümit var. Merkezde ise aþk...
       Birbirine uzak iki þehir... Biri taþ binalarla çevrilmiþ, sokaklarýnda asýk yüzlü insanlarýn dolaþtýðý, kuru ayazlarýn kol gezdiði bir þehir... Diðeri deniz kokusu iliklerine kadar sinen... Bu birbirinden çok farklý iki ayrý þehirde, birbirine çok benzeyen iki insan... Birbirlerinden habersizken, ayný gecede ayný yýldýzlara bakýp ayný dileði tutuyorlar belki bir gün... Sonrasýna siz masal deyin, ben hikaye... ya da bir düþ... Dedim ya hikayede en çok ümit var diye; bir ümitle baþlýyor iþte her þey...
       Aþka en çok bahar yakýþýr deðil mi? Oysa bir kýþ mevsiminde baþlýyor bu düþsel aþk. Dýþarýda kýþ, yüreklerde bahar... Kýrlar yerine, yüreklerde açýyor papatyalar... Dýþarýsý soðukmuþ, buz gibiymiþ, ne gam? Yüreklerde güneþ...
       Kadýn taþ binalý, kuru ayazlý þehirde yaþýyor. Sahteliklerden, yalanlardan býkmýþlýðýyla bir uçurumun kenarýndayken, bir ümit tutuyor elinden... Yani deniz kokan kentten gelen adam! Onun ne iþi vardý o uçurumun baþýnda diye soracaksýnýz þimdi? O da ayný sebeple oradaydý. Belki adam çevresindeki tüm sahteliklerin ve yalan sevdalarýn içinde adamlýðýndan utanmýþtý da , onu uçurumdan atýp rahatlamak istiyordu. Yüreðini de fýrlatýp atacaktý; böylece kimse acýtamayacaktý onu bir daha... Ama karþýlaþmayý hiç beklemediði o yer de kadýnla karþýlaþmýþtý iþte... Adam ve kadýn elele verip vazgeçtiler yüreklerini atmaktan... Ne de olsa bir ümit vardý içlerinde hala... Aslýnda onlarýn yürekleri elele tutuþtu... O ikisi birbirlerinin gözüne kaþýna deðil, boyuna posuna deðil, yüreklerine aþýk oldular... Ve ilk sözleri “Yüreðine aþýðým” oldu aþka ilk adýmý atarken. En çok kelimeler yardým etti onlara, birbirlerinin yüreðine dokunmalarý için.
        Bir gece vaktinde kadýn adamý düþünürken güncesine þöyle yazdý:

              “ Aþk nasýl akar bir yürekten diðer bir yüreðe? Belki bir þarkýyla, belki bir þiirle gelir. Belki de bir yýldýz olarak düþer avucunuza, dilek tuttuðunuz bir gecede... Uzak bir kentte bir yürek þiirler yazar adýnýza... Her dizede onu bulursunuz, her dizede kendinizi... 160 karaktere sýðdýrmaya çalýþýrsýnýz içinizden taþan her duyguyu... Sýðdýramazsýnýz... Sonra beceremeseniz de þiir yazmayý onun kadar güzel, bir þiir dökülür kaleminizden...

                               Sesini hiç duymadýðým,
                               Hiç dokunmadýðým ellerine,
                               Bir þaire vurgunum þimdi.
                               Ben hiç oldum, o herþey!
                               Yaþadýðý kentte,
                               Bir gece olsun uyumadým,
                               Gezmedim sokaklarýnda,
                               Duymadým o kentin gürültüsünü
                               Ve koklamadým denizinin kokusunu...
                               Ben onun avucundaki yýldýz oldum,
                               O benim içimde ümit..
                               Ýþte bu yüzden;
                               Aþkýn adý ümittir artýk, ümidin adý aþk! ”

       Adamsa bir hikaye yazdý ve anlattý bir aþkýn baþlangýcýný... Sordu: “ Bir ümit üzerine aþk yazýlabilir mi? ” diye. Kimi onaylayarak ümit üzerine aþk yazýlýr dedi, kimi vazgeç dedi aþkýn aleviyle kýrmýzýya dönmekten... Bir baþkasý bu hikayenin sonu sadece hüsran diyerek ümitleri kýrdý ve bir dost destek verdi, kadýn ve adamýn mutluluðuna katýlarak... Sonu ne olur? Ne kadýn biliyor, ne adam, ne de diðerleri... Tek bilen var sonunun ne olacaðýný, gözle görülmeyen varlýðý en derinde hissedilen tek bilen...
       Þimdi iki ayrý kentte, birbirlerinin yaralarýný kelimelerle sarmaya çalýþan, iki yaralý yürek avuç içlerinde bir yýldýz tutarak, birbirlerini düþünüyorlar. Aðlamanýn ne kadar güzel olduðunu keþfediyorlar yeniden... Büyük bir mutlulukla yaþarken aþký, hatta mutluluðu içlerine daha fazla çakmak için uykularýný feda ederken hep ‘bir ümit’ içlerinde... Ve bir taraftan kaygýlanýyorlar, korkuyorlar gün gelir bu büyü bozulur diye...Kelimelere, þiirlere, þarkýlara sýðýnýyorlar birbirlerini daha çok hissetmek için... Sonuç olarak düþsel bir aþka ‘merhaba’ diyen iki ayrý yürek, tek yürek olup açtýlar kapýlarýný mutluluða... Ve göze aldýlar ne zaman geleceði meçhul olan hüznü... Yani bir ümidin üstüne aþk yazýldý, ve daha bitmedi hikaye... Ýçinizden geliyorsa devam edin hadi yazmaya ve bir isim daha verin aþka...
       Aþkýn adý ümittir artýk, ümidin adý aþk...

                                                                                                                    Pelin KARCI

30 Kasým 2003