SANA BÝR ÖZÜR BORÇLUYUM        
 
Sana bir özür borçluyum; sende kalamadýðým için. Rüzgara yakalanmýþ bir dal misali benim yüreðim, rüzgarýn götürdüðü yere gitmeye pek meyilli. Sadakat algýsý biraz farklý...Belki bu sadece bir yalan, belki de sadakat diye birþeye inanmýyorum bile. Sadece sevmeye inanýyorum, kalbimin çarpmasýna, hayatýma renk katmaya, farklý hayatlarla beslenmeye ve ancak böyle mutlu olabileceðime inanýyorum.
 
Sana bir özür borçluyum; elimde deðil ancak bir kaç yýl dayanabiliyorum bir insana. Sevgim azalmýyor belki ama ilgim sönüyor galiba. Heyecan tükendikçe ben gidiyorum sanki. Daha tutkulu bir hayat arýyorum. Sabahlarý yataktan kalkmak için bir nedenim olmalý benim; güneþ parladýðýnda, bulutlar daðýldýðýnda bunu anlamlý kýlacak bir þey arýyorum. Elime kaðýt kalem almam, iþe gülümseyerek gitmem, daha yaratýcý olmam için böyle yaþamam lazým diyorum. Senin suçun yok, inan. Arýza tamamen bende. Böyleyim ben, anten misali çekiyorum heyecan sinyallerini ve geri iletmek, yansýtmak, içime sindirmek, doyasýna yaþamadan itmemek istiyorum.
 
Dibine mi vurmalý bu hayatýn yoksa kýyýsýndan güvenle mi geçmeli? Ben güvenli yollarýn yanlýþ olduðuna, kliþe olduðuna, sürekli farklý olaný yapmak gerektiðine inanýlan bir hayatta yaþýyorum. Özüm bu; derdim ya terbiyesiz çýktý özüm diye...Elimde deðil, yakaladýðým bir karanlýk bakýþ, bir sýcak gülüþ, bir tek tutkulu temas herþeyi unutturuyor bana.
 
Sabah uyanmak için nedenim sen ol isterdim... Uzun süre sendin de zaten. Ama...Bir þey oldu. Yani...Heyecan söndü, gözlerinde eski tutku senin de kayboldu, sadece bir alýþkanlýk olduk birbirimize. Her günümüz ayný geçmeye baþladý. Renklendirmek için sadece ben uðraþtým, baþka bakmak istedim seninle hayata, hayatýma yýllar boyunca sen anlam kat istedim. Olmadý...
 
Herkes aþk bir gün biter sevgi kalýr diyorlar, en saðlýklý iliþkiler, evlilikler böyledir diyorlar. Sevgi baþtadýr diyorlar...Ben algýlayamadým. Ben ivme kýrýldýðý anda, aþaðýya inmeye baþladýðý, sindirildiði, çantada keklik olunduðu anda... Keklik olmadýðýmý fark etmek, ettirmek istedim. Çünkü keklikten bir adým ötesi penguenlik olacaktý; herkesin ayný, herþeyin ayný olduðu bir hayat. Ben yaþamam ki penguen penguen...
 
Seni hala çok seviyorum inan, ama sevmek yetmiyor bana. Benim ayaklarýmýn yerden kesilmesine, gün içinde hayal kurmaya, hayatý yaþanýr kýlmaya ihtiyacým var.
 
Sana bir özür borçluyum, belki sevgine layýk olmadým. Seni kýracak bir sürü þey yaptým. Ama sevgi istiyorsan, canlandýracak bir hayat istiyorsan bir süre daha burdayým. Sonrasýnda ne olur bilmiyorum. Bir çift karanlýk gözün veya çapkýn bir gülüþün ardýndan 3 gün gidip, 4. gün sýkýlýp geri dönebilirim; veya dönmeyebilirim. Seni ve onu býrakýp bambaþka biryerlere de gidebilirim.
 
Kaygan bir zemin benimle yaþamak; seni buna zorlayamam. Sadece yaptýklarým ve yapacaklarým için özür dileyebilirim.
 
Seni seviyorum, senin anlayamadýðýn veya benim anlatamadýðým gibi...