Yüreðim avuçlarýnda
Seninle ikimiz yanyana olamadýk,
Göremedi hiç martýlar bizi kolkola
Ne elinin sýcaklýðýna yapýþýp kaldý kalbim,
Ne buz gibi bir dondurma yiyebildik Moda’da
Yedi tepeli þehrim birine bile çýkýp
Seremedim bu þehri ayaklarýna
Baþým omuzlarýnda
Saçlarým kucaðýnda olamadý hiç
Bebek’teki o yaþlý amcanýn
Islanmadý kiprikleri uðrumuza,
Ne Hisar’da bir bardak çay içebildik
Ne vapurdan simit atabildik kuþlara…
Alýp ellerini avucuma
Dökemedim hiç içimi sana,

Sense takýlýp kalmýþsýn denizsiz þehrine,
Kimbilir ellerin kimlerin ellerinde…

Ýstanbul hiç yanyana görmedi bizi
Yeni çýkan þarkýlar avaz avazken sokaklarda
Þöyle bir elin belimde, yürüyemedik senle Beyoðlu ’nda
Ben çýkýp Çamlýca’ya
Sen Piyer Loti sýrtlarýnda
“Benimsin ” diye baðýramadýk hiç doya doya…
Ne Heybeli’de mehtap nasip oldu bize
Ne de bir yudum sahlep Sultanahmet’te!..
Karanlýk sararken senin olmadýðýn bu þehri
Serçe parmaðýn bile deðmedi, dudaklarýma

Ne þehr-i deniz sensiz Ýstanbul’un
Ne o eski þarkýlar haz verir kulaðýma,

Çocuklar gibi þen yüreðimizle,
Doya doya koþamadýk Aþiyan’da
Hiç mola veremedik bir aðacýn altýnda
Ve üzerine adýmýzýn harflerini kazýdýðýmýz
Bir aðacýmýz olmadý Ýstanbul’da,
Ne notlarýmýzý unuttuk bir otobüste
Ne de kendimizi, ikinci sýnýf bir meyhanede

Sen yine takýlýp kalmýþsýndýr þehrine,
Kimbilir ellerin kimin ellerinde…

Akþam vakti Tophane’de oturup,
Bir tavla atamadýk birlikte,
Yaslanamadým doyasiya, bir kere bile gögsüne,
Ýstanbul’u gezemedik
Tramway’a hiç binemedik
Ne doðduðum evi görebildin,
Ne sakladýðým bebeklerimi,
Ve ben seni bildim bileli…
Unutmadý Ýstanbul, denizsiz þehre ihanetimi,

Istanbul’da bir gün bile deðmedi elin elime,
Bir dilim ekmeði ikimiz için bölemedik
Ne müzelerini gezip, tarihimizi bilebildik seninle
Ne Fatih’in fethini konuþabildik..
Biz seninle hiç olamadýk bu þehirde
Sandallara binip kýz kulesine gidemedik
Ne de kýz kulesi ayaðýmýza gelebildi…

Denizi olmayan þehrin prensi!
Istanbul neden istemedi bizi?