Sabun köpüðünün pýrýltýsýnda yaþamýþýz her þeyi, yazýk! Pýrýltýyý daha da büyütmek istediðimizde ise elimize bulaþan ýslaklýk dýþýnda hiçbir þey bulamamýþýz… Koyu bir hayal kýrýklýðýydý yaþadýðýmýz belki de… Sen hiç bu kadar masumunu görmemiþtin, ben ise hiç bu kadar masum görülmemiþtim. Kanatlarýmý yeniden vermen miydi beni etkileyen hala bilemiyorum. Ama gözlerinde gördüðüm aksimde bembeyaz kocaman bir çift kanatý gördüðümde yeniden kendimi bulduðumu düþünmüþ ve omzunda aðlamýþtým.
Bu kadar çabuk olmamalýydý belki de… Bu kadar çabuk koparmamalýydýn kanatlarýmý… Daha özlemimi giderememiþtim bile…
Sadece 2 gün müydü gözlerimde sabun köpüðü pýrýltýsý görebildiðin…?
‘Zamana ihtiyacým var..’
‘Ýstediðin kadar zaman al, ama sonunda her þey yine eskisi gibi olsun!’
Bu kadar sade olmamalýydý. Ama aðzýmý açýp sana ‘git…’ bile diyemedim. Kelimelerin bu kadar aðýr olduðunu hiç düþünmemiþtim. Öyle ki, sen gözlerimden bir cevap beklerken ben sadece susuyordum. Biliyor musun, bir daha hiç konuþamayacakmýþým gibi gelmiþti.
“bu sabah bir umut var içimde
nasýl olsa geri gelirsin diye,               --ve ben hala konuþamýyorum--
her þey yerli yerinde..
bu sabahlarýn bir anlamý olmalý…”

Sen, bugün bana hiç olmadýðýn kadar yakýnken, ve ben hiçbir þey söyleyemeden otururken, içimdeki tüm seslerin dili tutulmuþken, hani “biz” olmaya bu kadar yakýnken, o masada “ben”den yalnýzca 2 cümle asýlý kaldý:
“keþke varlýðýn beni bu kadar sarmadan vazgeçseydin…
     Þimdi git! –bile- diyemiyorum…”