"Seni Seviyorum Aşkım" dediğim o gün, kendimden emin değildim. Yaptığım, ne kadar doğru ya da ne kadar yanlış, onu da kestiremiyordum aslında.

Ama aşıktım sana işte!.. Hem de deliler gibi!.. Belki başkasına da aşık olabilirdim öylesine. Ama Allah seni çıkarmıştı karşıma ve bende sana deliler gibi aşık oldum işte... Ama, nereden bilebilirdim ki sendeki aşkın sevgiye, sevginin tutkuya, tutkunun da tutsaklığa dönüşeceğini!.. "Acaba her zaman aşk olarak kalsa ne olurdu?" diye, sordum içimden.

“Sevildiğin kadar sevilebilirsin”in bilincindeydim. Ve o bilinçle sevdim işte!.. Çok uğraştım, ama yapamadım, beceremedim. Çünkü, “tutsaklık nedir”, hiç yaşamadım. Gördüm ki herşey sana güzel ve herşey senin için. Dayanamadım, ben de senin için yaşamaya başladım. Ama olmadı işte; göremedim, hissedemedim, duyamadım ve yaşayamadım. Sen, bir başlangıca ihtiyaç duydun, ben ise bir bitimi aradım hep!.. Ve sonunda anladım ki, insan olmaktan çok daha zormus aşık olmak!..

Senin gerçekten yaşadığını hissetmek için, "derinlere dalmak lazım"mışı da anladım. Ama, derinler, bana çok uzak. Aynı, yaptıklarımın, yapmak istediklerime olan uzaklığı gibi işte. Yavaş yavaş sende kendi kayboluşumu hissediyorum. Tamamen kaybolduğumu anladığımda, çok mu geç kalmış olacaktım acaba?.. Ama kaybolmuş olmak da yetmeyecekti o zaman. Bulunmak, önem kazanacaktı sanki, o an geldiğinde.

Sonra bir gün, sevgiden çok uzaklarda olduğumu hisseder gibi oldum. “acaba kayboluşum mu geldi?” diye, sordum, kendime. Anılarım paramparça oldu o an. Ya, zaman yok etmişti, ya zamanın getirdiği zorunluluklar. Ama ikisinde de zamanın rol oynadığı bir gerçekti işte!..

Sana baktığımda …. “Yok Yok!.. Hayır!.. Aşk olamaz”ı görüyordum artık, gözlerinde. Her şey rengarenk olsa da çevrende, çok uzaklık oluşmuştu çehrende!.. Senin her yükselişinde, ben alçalıyordum, kayboluşumun gelişiyle.

Sonra, farkına vardım; her gün, her an içimde bir şeyler yön değiştiriyor. Sanki tek değişim içimde oluşuyor. Yaşlanıyor muyum ne?!? Geride kalmış günleri de hatırlıyamadım, başlangıçla sonu da karıştırdım.
Geçmişi ölesiye sevme kavramıyla, karşımda duran sen!.. Farklı yönden sevme taktiği ile vitrinde yüzümü inceleyen ben!.. Ardıma bir an dönüp bakmaya cesaretim de yok aslında. Kendime soru sormaktan da kaçınıyorum. Elimi daima tutmak, benimle sevismekten de zor; aynı, sana birsey kabullendirmenin anlatmaktan da zor olduğu gibi.

Artık hiç bir şey yapamazdım, yapmam gereken her ne ise şimdi yapmalıydım. Sadece gelecek değil, geçmiş de tamamen önümde, her noktasi ölümsüz, cennet ve cehennemden de öte… Ve gerceğin, beklenenden ne kadar daha korkunç olduğunu anladım o an. Gerçek korkunçtu, kayboluşum ise, ekşi. Biri titretti, diğeri ekşitti.

Senin gözlerinde ben hayal ürünü bir aşkım aslında. Ve, mükemmel olanın ben değil sen olduğunu da anladım sonunda. Haydi sende anlasana, mükemmel olan sensin iste!.. Ancak mükemmel olan, mükemmel bir hayal yaratabilir. Yani sen ve senin o bitmek bilmeyen düşlerin. Kayboluşum, onun bitiminden başka bir şey değildi. O, benim bundan sonra saklayacağım ve üzerine biriktireceğim yaşamlardan biriydi işte.

Hüzün, aşk ve doğallık; içimizden, içimize doğdular ve oralarda da yittiler!.. Sevindirici yanı ise, ardında sadece kırık bir vitrin camı bırakmasıydı!..
A.Ç.