Kadýn, çantasýný karýþtýrýrken eline deðen þeyi aldý; bir küpe. Aslýnda çok yorgundu ama yine de dayanamadý ve aynaya bakarak, küpeyi kulaðýna dayadý, “Küpe taksa mýydým ki acaba?” Küpenin diðeri de çantasýndaydý. Dün gece araba da çýkardýðý küpeleri çantasýna geliþigüzel attýðýný hatýrlayýnca; “þimdi hangi cehennemin dibindedir” dedi. Beyaz çantasýný, sinirli bir acelelikle karýþtýrmaya baþladý.

Yaklaþýk yarým paket kaðýt mendil, minik þiþesindeki açýk parfüm, iþporta ürünü olduðunu haykýran bir cüzdan, saymasý bile can sýkan bozuk paralar,þeker... “þeker mi?!?” dedi, hayretle.

Þekeri, daha becerikli olan sað eline aldý. Avuç içinde çevirdi. Þekerin, ambalajýnýn hýþýrtýsýyla birlikte, yeni sesler de gelmeye baþladý. Birden, aynadan çocuk sesleri geliverdi. Aynanýn önünden bir kaç çocuk güle oynaya geçti. Ýçlerinden, bir küçük kýz çocuðu tam aynanýn önünde durdu.

Ýki yana örgülü saçlarý, üzerinde adýný bilmediði sarý renkli çiçeklerle bezenmiþ bir elbise, terlik aralarýndan görünen bembeyaz çoraplarý ve burnunda ki çilleriyle, gülümsedi küçük kýz. Süt diþleri dökülmeye baþlamýþ olmalýydý ki, diþleri aralýklýydý. Elinde tuttuðu külahýn üstündeki dondurma erimiþ, ellerine yapýþmýþtý. Aðzýnýn her bir kenarýnda eriyen dondurmanýn izleri vardý; ‘çikolata’. Sarý çiçek elbiseli kýz, bir þeylerden saklanmak istermiþ gibi, aniden arkada ki bahçeye doðru koþtu. Bahçede çok çiçek vardý, ama küçük kýz sadece ve özellikle bir papatya kopardý!.. Arka tarafýna dönerek, ayaðýnýn yanýnda duran kediyi kýsa bir süre okþadýktan sonra, papatyayý kediye verdi. Kediler papatyadan anlarlardý. Ya da sarý çiçek elbiseli kýz, böyle olduðuna inanýyordu.

Bahçede kahverengi takým elbiseli bir adam, telaþlý bir halde dolaþýrken, küçük kýzý itekledi, küçük kýz arka planda kaldý. Birden bir kuzu sesi duydu. Kuzunun adi Çilek’ti. Küçük kýz koymuþtu adýný. Ýki hafta kadar önce küçük kýza arkadaþ olsun diye getirilmiþti, bahçeye Çilek. Küçük kýz öyle biliyordu ve öyle olduðuna inanýyordu. Kuzunun boynuna koskocaman kýna yakmýþlardý. Bunu gören küçük kýz, “aa, bunun saçlarý çilek gibi” deyince, adý ‘Çilek’ kondu, kuzucuðun. Gerçekten de, dikkatli bakýlýnca, kýna çileðe benziyordu. “Neden kuzulara kýna yakýlýr ki? Bunu hiç anlamýyorum” dedi, küçük kýz. Ama hiç kimseden bir açýklama alamadý.

Kahverengi takým elbiseli adamýn yanýndan geçti, küçük kýz. Adam onu hiç fark etmedi, zaten, etmek de gereksizdi. Aynada ki kadýna eliyle, “gel” iþareti yaptý. Küçük kýz, aynadaki kadýna Çilek’i göstermek istiyordu.

Kuzu sesleri, hiç dinmiyor, her yerden geliyordu. Her yerden, her köþeden. Küçük kýz, tam kuzunun yanýnda durdu. Kadýnla, kuzunun arasýnda durduðundan, aynadaki kadýn hiçbir þey göremiyordu. Kafasýný, saða-sola, aþaðýya-yukarýya uzattýysa da, orada olup biteni görememiþti, hem de hiçbir þey!.. Sadece, kuzu sesi duydu.

Küçük kýzýn ayaðýndaki beyaz çoraplarýný, annesi özel olarak bayram için almýþtý, ayný beyaz terlikleri gibi. Sarý çiçekli elbiseyi ise,küçük kýzýn kendisi istemiþti, bahçedeki papatyalara benzediði için.

Küçük kýz, olduðu yerde döndü ve aynanýn içindeki kadýna bakarak durdu. Sonra, beyaz terliklerine ve beyaz çoraplarýna baktý. Kadýnda onun bakýþlarýyla ayný yerlere bakmaya baþladý. Ýçinden, “beyaz çorap, beyaz terlik, bembeyaz bu olsa gerek” dediði anda, çimenlerden bir sývý akmaya baþladý. “Neydi o?” Birden kýzýn çoraplarý baþka renge dönüþmeye baþladý, derinden gelen kuzu sesi eþliðinde.

Çilek neredeydi?.. Çoraplar... Hani bembeyazdý... Beyaz kýrmýzýya dönüþüyordu. Ayný Çilek gibi. Kuzu sesi de kesilmiþti artýk. Küçük kýz çýðlýk attý, hem de çok büyük bir çýðlýk. Aynada ki kadýný iterek, koþmaya baþladý. Kadýn bir þey anlamadý ve küçük kýzýn az önce dikildiði yere baktý; Çilek, yer, ayaklar, çoraplar, terlikler, kýpkýrmýzý kan!.. Kadýn ayna da küçük kýzý aradý, bahçenin her bir köþesine de baktý ama nafile, küçük kýz yoktu. Yitmiþti sanki, çýðlýðýnýn içinde!..

Kadýn, birden yerde uçlarý kýrmýzý çoraplarý gördü. Aynadan çocuk sesleri geldi. Yine aynanýn önünden birkaç çocuk güle oynaya geçiyordu. Bir küçük kýz çocuðu tam aynanýn önünde durdu. Ýki yana örgülü saçlarý, üzerinde adýný bilmediði sarý renkli çiçeklerle bezenmiþ bir elbise, terlik aralarýndan görünen bembeyaz çoraplarý ve burnunda ki çilleriyle, gülümsedi küçük kýz. Diþleri halen aralýklýydý.

Kadýn, baþýný okþadý, küçük kýz, ona yumruk þeklindeki elini uzattý. Kadýn þaþkýnlýkla baktý. Küçük kýz yavaþça avucunu açtý. elinde ki son bayram þekerini kadýna sundu.
Þekerin ambalajýnýn hýþýrtýsýyla birlikte, aynada sesler azalmaya baþladý. Kadýn aynaya baktýðýnda sadece kendisini gördü. Elindeki þekeri özenle aynanýn önüne koyduðunda, gözüne, yerde parlayan bir þey iliþti;Küpe. “Düþürmüþüm” dedi, ve eðilerek küpeyi aldý. Kulaðýna taktýktan sonra, ayaða kalktý ve aynada sarý çiçekli elbisesini düzeltti. Son bir kez baktýðýnda fark etti; dudaðýndaki çikolata izini. Kaðýt mendiliyle, onu silerken mendili ayaðýnýn dibine düþürdü. Eðilip onu almak isterken gördü; “çoraplarým hala beyaz.”
A.Ç.