Ne diyebilirim ki?..
Ne söyleyebilirim ki?..
Gidiyorum!..
Kendine Ýyi Bak!..
Belki de
Beni Unut!..

Hepsi, çok komik ve bir o kadar da klasik.
Hatta, standart ötesi bir sýradanlýk.
Oysa, bana uymalý, bana yakýþmalý gidiþim.
‘Olaðan üstü’ nü de aþýp,
‘sýra dýþý’ denilesi bir duvara týrmanmalý
Ve
Aykýrý bir haykýrýþ da içermeli gidiþim.
Çünkü, seni sevmiyorum. Ve bunun için de gidiyorum!..
Ayrýca, sana ‘seni seviyorum’ dediðimi de hatýrlamýyorum.
Kim bilir
Belki de, hatýrlamak iþime gelmiyordur.
Ya da geliyordur da, ben geri gönderiyorumdur.
Senin, gelirken yaptýðýný, ben giderken yapýyorum sonuçta
Öyle ya da böyle ne fark eder, gidiyorum iþte!..

Gerçekten, ben niye gidiyorum ki?..
Nereye gidiyorum?
Gerek var mý bu gidiþe ?..
Gidilecek bir yer veya kiþi mi var?
Her gidiþ, hedef içerir mi?
Her ne ise,
Her neresi ise,
Kesinlikle olmalý, diyor ve gidiyorum iþte!..
Hem de sonuna kadar bana,
Hem uyacak,
Hem de yakýþacak bir þekilde!..

Gitmek,
Ve asla, geri dönmemek üzere gidiþte yitmek.
Neden mi?..
Çünkü, artýk -sen olmayan- birini seviyorum.
Ya da sevdiðimi zannediyorum.
Ya da umuyorum!..
Hayýr hayýr, resmen seviyorum
Ve hemen seni siliyorum!..
Unutmak!..
Unutmak; boþluktaki yalandýr ve çok baþkadýr silmekten!..
Ýnsan unutmaz, sadece unutmaya kilitlenmiþ düþünceye alýþýr.
Her alýþkanlýk gibi unutmak da zamanla normal gelir.
Ve her normallik gibi uyur ama uyutmaz.

En güzeli, en kolayý, silmek mi ne?..
Ondan da emin deðilim.
Zaten, neyden emin olabildim ki!..
Ne yapabilirim baþka?
Seni silebilmek için ne yapabilirim ki?..
Belki de seni, beynime bir kurþun sýkarak öldürebilirim.
Hatta bunu seve seve de yapabilirim!..
Ama bu da çok basit olur,
Týpký çekip gitmek gibi.
Yoruldum ve býktým artýk;
Hep bir þeyler yapmak isteyip de, hiçbir þey yapmamaktan.
Hala, "ne yaparým bundan sonra" yý bilmiyorum.
Sol iþaret parmaðýmý özlemle bekleyen tetiðin son kuþlarý olan,
Ýki kurþun yuvada sýrt sýrta bekliyorlar.
Biri sana, diðeri de bana kavuþmak istiyor, “bana yakýþmalýsýn” diyerek.
Beyne giren bir kurþun týnýsýný duydu beynim,
Kulaklarýmýn yerine!..
Kediyle barýþmaya niyetli süt kýskandýrýcý renkteki taslarda kan gördü beyni,
Gözlerinin yerine!..
Ýkimizi de öldürdüm,
Ýki kuþla sýcak sýzýntýya kapýlmýþ beyinlerimizden!..
Tam da bana yakýþtýðý gibi baþardým,
Yittik iþte!..
.
.
.
Bana uymalýydý,
Bana yakýþmalýydý ölüm.
Aykýrý bir haykýrýþ da içermeliydi gidiþim.
Sýra dýþý olmalýydým.
Ama olmadý iþte.
Tüm karþý çabalarýma raðmen,
Üzerime örtülen gazetedeki sýradan haberlerden biri olup yitti gidiþim sonuçta!..
Gerçekten,
Niçin ölülerin üzerine gazete örterler ki?..

Aylin Çiftçi