ayakta uyurdu kuþlar
özgür ve mutlu
ayakta ölen doðumluya inat

bedenin icrasýnda mahpus bir çocuk
kanatlanmayý beklerdi en çok
ihbarsýz kýrýlýrdý paslanmýþ emniyet kilitleri
sýrça konaklarda saklý
paradoksal manifestolar

ruhunu gasp ederdi ebedi özgürlük sesi
aðýtlar yakarken yaþamak ve ölmeye dair
dudaða yapýþan bir yangýn tutsaklýðýnda
göðe bakar da gülümserdi en çok

düþlere doluþurdu kuþlar!

kan ter ve þiirden ne kaldý geriye
neydi akýbeti kaçýnýlmaz kavganýn
teni daðlayan upuzun bu tenhalýðýn
ne uyumayý becerdik düþerken tetik
ne mutlu bir kuþ olabildik ayakta

boþuna özendik kanatlara ey çocuk!
yol boyunca bilemedik
göðü yitirmiþiz biz
birer ehram taþýymýþ vicdansýz bedeller
sýnýfta kaldý nazenin düþlerimiz

azgýn bir acýyla dinamitlenirken koyaklar
karanlýða açmýþ kader taþ ocaklarýný
bu þiir þimdi taþ basarak taþlaþmýþ yüreðine
ocak kapýlarýnda parçalýyor yasýný
gözyaþýný kederle gezdiriyor bulutlarda sensiz
anlamýyor ah!
neden cansýzdýr rahminde büyüttüðü bütün yavrular!

þikayetçiyim!

içime serpiyorum külümü
ayakta ölüyor artýk kuþlar

………………….


(*) Azim ve cesaret sembolü, þiir çocuðum Sevgili HÝLAL LÜLE’nin anýsýna….

-Nurlu bir göðün cennetine býraktým seni ey hilal! ....


(3 Mayýs 2005)