konuşsam...
duymayacaksın nasıl olsa.
el etmeyi yeni öğrenen çocuklar gibi
öyle masum öyle sıcacık durup karşımda
başını öne eğip sıkıca tutacaksın ellerimi
aniden bastıran yağmurlar gibi
yine gözlerinle keseceksin sözlerimi
susup ardınsıra geleceğim
öyle yumuşak öyle tüyden hafif
tutunup uçacağım saçlarında
nasıl olsa dinlemeyeceksin beni
konuşsam duymayacaksın nasıl olsa
biz diye başlayacak olsam söze
koşup kaybolacaksın yine
yağmur kokulu yeminler bırakıp avuçlarıma
bastığın her yere bir mum dikeceğim

konuşsam...
duymayacaksın nasıl olsa,
nasıl olsa dinlemeyeceksin beni
bilsen içimdeki ezik çiçekleri
bilsen kaç doğmamış çocuk yüzü gizli yüzümde
uçmayı sevmeyen kuşlarla dolu bahçem
kiminin ölüm kiminin esaret yazılmış alnına
geceye bin somun ekmekle girmeliyim
gözlerim menekşelere bakarken ölmeli

konuşsam...
duymayacaksın nasıl olsa
nasıl olsa dinlemeyeceksin beni
bilsen aşk'tan çatlıyor damarlarım
bilsen uykularımda ne sevdalar büyür
benim kalbim
aşk'tan önce savaş yeri
yorulursun bu suyu taşımaktan
yorulursun üzülürsün diyeceğim sana
dinlemeyeceksin nasıl olsa.
beni bir tualin önünde buldun
gün doğumları gibi diri ve sakin
ve en renkli yerinde resmin
nasılsa sen de bir gün çekip gideceksin
bebek kokuları sindiğinde göğüslerine
ben de bir ağaç daha kuruyacak
gövdesinde sen bakışlı kuşlar büyüteceğim.