Yüreðimdeki o ince sýzý hiç terk etmiyor beni… Sitemlerim tükendi, gözyaþlarým tükendi, özlemlerim tükendi, her þeyim tükendi de sýzým tükenmiyor bir türlü…
Onu görmek için yanýp tutuþuyor, görünce de bir an önce kaçmak istiyorum yanýndan. Ona duyduðum tutku herkesten sakladýðým bir sýr… Umursamaz tavýrlarým, adý geçince burun kývýrmalarým, “artýk görüþmeyeceðim” yeminlerim, bakýþlarýmdaki “unuttum” lar “vazgeçtim” ler hepsi yalan! Baþka bir gönülde avuturken kendimi ve bedenimi; aklýmda hep o, burnumda kokusu, gözlerimde sureti…
“Ah be deli çocuk, ah be baþbelam bitmeyen sýzýsýn yüreðimde. Onca yol ve insandan sonra döndün de bana, ben býraktýðýn yerde deðilim. Ben sana dönemiyorum. Ne kalbim izin veriyor, ne çevrem… O eski güven duygusu dönmedikçe bana, ben de sana dönemeyeceðim.
Hep hayatýmýn bir köþesinde durup beni bekleyen bir kara kedi olacaksýn. Bütün aþklarýmla aramý açan bir kara kedi… Ama hep bileceksin ki; ben sana gelen yollardan geçemem artýk, aþamam o binlerce engeli…
Hadi git sen kendi yoluna, bekleme artýk beni… Ben yine taþýrým aðýr gelse de yüreðimdeki bu sýzýyý… Yani sen’i… Sýr gibi saklarým. Kurtulamam ki ben bu sýzýdan, senden…”
PELÝN