Bizans’ýn sonradan görme medeniyetinden kaçýp, Roma’nýn sindirilmiþ asaletine gidiyorum. Son saatlerim bu paramparça hayatlarda... Kendimi arayýþlarým için son durak Roma.. Sezar’ýn, Agustus’un bile gözlerini kamaþtýran bu büyük zenginliðin içinde ben kendimi bulabilecek miyim? Sezar kadar hýrslý, Agustus kadar despot olmak... Bu dünyevi özellikler hatta zaaflar içinde kendimi bulma çabam dibe vuruþumla son bulacaktýr. Bilinen gerçeði, olasý gerçeði gerçekleþtirmek belki de yaþamýn getirilerini çabuklaþtýrmak benimki... Bu gidiþimde senden sessizce ayrýlacaðým; þaþayý patýrtýyý hayatýmdan çýkarmak için ilk belki de son fýrsat bu... Esintide duyacaðým her güzel koku seni bana anýmsatacak. Ten arayýþlarým çok gerilerde kaldý. Kendi tenimi, arzularýmý, tutkularýmý bilmeden yeni tenlere olan açlýðýmý dindirmeye gidiyorum. Yalancý sevdalardan uzak durmaya, yaratýlmýþ hüzünlerden kaçmaya gidiyorum. Dört yaný minarelerle kaplý bu inançsýz þehir beni de sýðýnacak, inanacak bir þey, biri arayýþýna soktu. Her gece ne kadar inandýðým meçhul olan tanrýya yakarýþlarýmýn son noktasý bu gün... Bu kadar tanrýcý olmaktansa, kendi yolumda kendi kendime yardým ederek yürümek, baþkalarýný suçlamaya meyilli egoma vurabileceðim en büyük darbe.. Ben bu zavallý þehir gibiyim, görünüþündeki asalet ve azamet içinde kývranan aslýnda bir hiç olan ama asla bunu kabul etmeyen, kendi kabuðunu bile kýrmaktan korkan bir zavallý... Deðiþimin, ölüm anlamýna geldiði bir þehir gibiyim.. Geçmiþle yaþamayý sevmek, geleceðin getirilerinden korkmak bizim gerçeðimiz... En saf sevgileri bile sessizce yaþamaya mahkum edilen, tabularý hayat tarzýna dönüþtüren küçük insancýklarýz....

Sizden mi yoksa kendimden mi yoksa her ikisinden mi kaçýyorum?
Bunu öðrendiðim de baðýrarak söylemeye gidiyorum...
Seni özlediðim de aðlayarak dönmek için gidiyorum....
Sevdanla ilham bulacak, özleminle yoðrulacak satýrlar için gidiyorum...