HÜZÜN SIRTIMI SIVAZLADI


Yüreğine işleyen bir bakış, iki damla gözyaşı, bir türlü bitirilemeyen yarılanmış bir dans, insanın içine işleyen bir yalnızlık şarkısı...Bir bakıyorsun ki kumsala, akköpüklü dalgalara yazılan isim silinmiş...Anlıyorsun her şey yalan, insanlar değişmiş...Gökkuşağının renkleri silinmiş; dünya delinmiş...

Masmavi denizin derinliğinde, bir geceyarısı serinliğinde, sevilerin kimsesizliğinde yakamozları seyretmek, kumsalda yürümek ve martı çığlıklarını dinlemek; gökkuşağının renklerini görmek için yağmurlarda ıslanmak, kar' ın saf beyazlığını görmek için ayaz gecelere katlanmak; en yaşlı totemden, en genç mabudeye değin kalbinde onlarca darbe olsa da sevgiye inanmak...Akköpüklü dalgalara yalnızlığımı, martı kanatlarına adını yazmak...Geceleri dünyayı aydınlatan ayın bir taş ve kum yığını olduğunu; yıldızlara asla ulaşılamıyacağını; güzel gösteren aynanın arkasının katranlı kağıtla kaplı olduğunu ve bizlerin uzay boşluğunda sadece bir zerrecik olduğumuzu bilmek!

Sadece güneş doğmaz sabahları, güvercinleri de vururlar; çırpınırken kanatları...

Bir gidiş gittin ki, dünya dönmüyordu, acım dinmiyordu. Gökyüzünde jetlerin bıraktığı iz gibi, anlatılmaz bir giz gibi, masmavi deniz gibi... İçimde, rengarenk biçimde, öyle bir yerleştin ki...

Kumsaldayım yine...Senin gittiğin ve benim dönmeni beklediğim yerdeyim. Etraf, zifiri karanlık bir gece gibi.Ben güne hasretken hep böyle olur. Sorma içimi hiç, bilmece gibi.Anlatılmaz dertler hep beni bulur.Ben kimim, neyim ben? İçinde esen, fırtına önünde zerrecik gibi. Ne yapsam, ne etsem karşımda hep sen; karanlıkta birkaç kerecik gibi.

Bir gizsin sen, bir derince iz, olamam sensiz. Rüyada bile olsa ağlama bensiz. Durma öyle sessiz...Yakarken gözlerin içimi, değişmesin bakışının biçimi; bir yosunlaşır, bir hatırlatır çimi...Eriyorum gözlerinin derinliğinde, bir geceyarısı serinliğinde.

En sultan yıllarımı sana adadım. Her yılın dörtte birini budadım, üçte birini boş şişelerde kutladım; kalanını uykuda...En güzel yıllarımın katili sendin! Sendin vuran beni prangalara! Ya sen, ya kahpe gülüşün, ya beni tutsak edişin en yaşlı totemlere? Ya özgür sandığım gecelerimi perde edişim sarışın saçlarına? Ya o yeşilin binbir tonuyla kahpe bakışın? Sen vurdun beni arkamdan, sendin beni kalleş kurşunların hedefi eden! Sendin vuran beni en derininden! Bir türlü gitmiyor gözlerimin önünden ihanetin, ben bedelini herkesten fazla ödedim...

Az mı kutladım başarını boş şişelerde? Az mı çektim zifiri karanlık gecelerden? Bir türlü sabah olmak bilmiyordu. Ben, gündoğumunu beklerden, sen başkalarıyla kadeh tokuşturuyordun! Tek dostum kumsalımız ve adımızı kanatlarına yazdığımız martılar olmuştu. Sen gitmiştin, ben bitmiştim, deniz kirlenmişti...Mavilikten eser yoktu, sadece ihanet çoktu.

Bu gece çok şey değişmeli, en yaşlı totemi öldürmeliyim içimde! Tabuları yıkmalıyım bir bir. Ayaklarım koşmamalı sana sicim yağmuru gibi. Kahpe gülüşlerine, sarhoş ağlamalarına aldanmamalıyım. İçimden seni söküp atmalıyım! Önce bir yılı dörde bölmeliyim. Sonra dördü on ikiye...On ikiyi ikiyle çarpmalıyım, artı üç, eşittir sana harcadığım yıllar...Yılları yakmalıyım, seni yıkmalıyım; içimden atmalıyım! En önemlisi, kahpe gülüşlerini unutmalıyım...

Hava, şimdiki yaşantın gibi karanlıktı, eski yüzün bir ışıkseli gibi aydınlıktı. O özlenen günlerdi, şimdi günler ucuzladı; herşey zaten bir anlıktı , hüzün sırtımı sıvazladı.

ERDEN ERKİN