Yeryüzünden gökkuþaðýný seyretmek gibidir seni düþünmek...
Ütopik çýkmazlarým var þimdi benim.
Düþündükçe delirten ateþ gömleði yalnýzlýklar...
Her giydiðimde soyarcasýna tenimi
ve sensizliðime benzin dökerek yakar beni...

Þekillenmeyecek bu cümleler,
“afilli laflar yok” bundan öte...
Ýnce seranomiler eþliðinde
aþkýn kutsiyetinden de yazmayacaðým...

Yemin olsun hiç tüketmedim bu aþký,
hiç durmadý bu su yerinde;
hep sen saydým günleri, hep sen vardýn;

Borsa tepe taklak olmuþken de seni düþündüm,
bir bomba patlýyorken de!
Çamaþýr makinem dönüyorken de sen vardýn aklýmda,
güvercinler balkonu pisliyorken de...
Çok çabuk gidiyorsun
Bense yapamadým!

Son indiðim limanda kaldý her þeyim!
O limanda senin gözlerin varken nasýl gidebilirdim ki?
O limanda her þeyim varken…
NASIL?

Hüzünlü þarkýlar dinliyorum,
her mýsrasýnda sen kokuyorsun!
Rüzgârda savrulan saçlarýný iþitiyor kulaklarým
ve her mevsim titreyen ellerim geliyor aklýma;
hani hep üþürdüm ben?

Þimdi gidiyorsun...
Oysa baþlamadan öldürmek hayatý; bu olsa gerek,
Gidiyorsun!
Kal diyemeden arkandan...