.... zeynep di onun adý...apartmanýmýzýn altýnda küçük bir bakkal dükkanýný iþletiyordu eþiyle birlikte...istanbuldan adana'ya göç etmiþlerdi...istanbul daki yaþam þartlarýnýn aðýrlýðýndan þikayet ediyordu hep... istanbul u çok sevdiðini...eþinin durumunun çok iyi olduðunu ama çalýþtýðý moda firmasýnýn iflas etmesiyle iþlerin bozulduðunu ve dönüþ yapmak zorunda kaldýklarýný anlatýyordu....orada býraktýðý güzel dostlarýný özlüyordu... otuzüç yaþýnda iki erkek çocuk annesiydi...çocuklarýnýn biri lise iki diðeri altýncý sýnýfa gidiyordu..yüzü hep gülen, neþeli, hayat dolu, þirin bir kadýndý zeynep...herkes onu çok sevmiþti...bende iþ dönüþü bakkal dükkanýna uðruyor ihtiyacým olmasada muhakkak bir þeyler alýyordum..amacým onunla sohbet etmek oluyordu... insana pozitif enerji veriyordu.. hayata dair çok güzel izlenimleri vardý...bir gün dizinde küçük bir yað bezesinden bahsetti önemsemeden...ilerleyen zamanlarda o bezenin büyüdüðünden bahsetti.. 'rahatsýz ediyor'dedi..araya giren yaz tatilinden dolayý,zeynep i göremedim...istanbul a tatilimi geçirmek için gitmiþtim..döndüðümde bakkal dükkanýnýn kapalý olduðunu gördüm...'zeynep bakkal dükkanýný kapattý...kocasý bir konfeksiyon atölyesine maaþlý olarak çalýþýyor'..dediler..zeynep in rahatsýz olduðunu söylediler...iki hafta sonra zeynep i, balcalý onkoloji bölümüne yatýrmýþlardý...dizindeki yað bezesi diye önemsemediði 'ur'...patolojiden geç aldýðý sonuç...kötü huylu çýkmýþtý... kanser.. arkadaþlar zeynep i görmeye gideceklerdi banada söylediler...gitmek istemiyordu ayaklarým.. onu o haliyle hatýrlamak istiyordum.. neþeli, cývýl cývýl bakan gözleri ile... cana yakýnlýðý ile...hoþ sohbeti ile...herkes 'kurtulacak ' diyordu.. ama benim içimde böyle bir his yoktu nedense...onkolojide odasýna yaklaþýrken kalbim çarpýyordu '...duygularýmý olumsuz belli etmekten.. aðlamaktan korkuyordum..içeri girdim yataðýn ortasýnda onu neþeli güler yüzlü görünce bütün korkularým daðýldý...'bu ne güzellik bana nispet mi yapýyorsun...vs' diye takýldý..'kanserim ama ben bu hastalýðý yeneceðim..iyileþeceðim,doktorlarda iyiye gidiyor tedavilerine olumlu cevap veriyorsun'diyorlar.....neþeli,cývýl cývýl espirili tarzý devam ediyordu o hasta yataðýnda bile...yüzü solmuþ, rengi esmerleþmiþ,zayýflamýþtý...dudaklarýmý ýssýrýyordum aðlamamak, duygularýmý belli etmemek için..,odasýndan çýkarken benim yaptýðým çok sevdiði kekten istiyordu...yirmi gün sonra tekrar odasýndaydým zeynep in...yataðýn ortasýnda yine güleryüzü ve espirileriyle 'merhaba'dedi bana... baþýný baðlamýþtý..saçlarýnýn döküldüðünü espirilerle gülerek anlattý..'geçecek iyileþeceðim bu hastalýðý yeneceðim..'diyordu...odadan çýktýðýmda darmadaðýndým...'o' ise hasta yataðýnda ölüme meydan okuyordu tüm espirili neþeli haliyle...bir ay sonra hastahaneden çýkarmýþlardý, sadece tedavi için hastahaneye gidiyordu...apartmandan bir arkadaþýma gelmiþti eþi ve çocuklarý ile benide çaðýrdýlar gittim...büyük bir savaþýn son etaplarýnda gibiydi...esmerleþmiþ,zayýflamýþ,yorgun ve tek ayaðý hafif aksýyordu...'bu hastalýðý yeniyorum arkadaþým' dedi..,kýrýk, yorgun bir neþe vardý herþeye raðmen yüzünde...'yeneceðim'diyordu.. 'iyiyim'çocuklarýmýn bana ihtiyacý var..yapacak çok iþim var yaa'.. evet zeynep i son görüþümdü.. o gün akþam evinde bilincini kaybetmiþ ve hastahaneye acile kaldýrýlmýþtý...sabaha beyin ölümü gerçekleþmiþti... makineye baðlanmýþtý...dört gün ölüme direndi...doktorlar ' böyle bir hasta görmedik sonuna kadar direndi'diyorlardý...direndi...ölüme meydan okudu sonuna kadar...pes etmedi...taa ki..makinenin fiþi çekilene kadar..bir bakkal dükkanýnda tanýmýþtým zeynep i..iþ dönüþleri sohbet etmiþtim..sadeliðini,insanlýðýný,mücadelesini,çocuklarýna baðlýlýðýný,neþesini,hayatý sevmesini,bütün olumsuzlýklara raðmen yaþama sýmsýký baðlýlýðýný,hastalýðýnda bile etrafa neþe saçmasýný,ölüme meydan okumasýný,direncini kýsaca insanlýðýný sevmiþtim zeynep in....