Annesi, lösemiyle savaþan altý yaþýndaki oðluna bakarken dalýp gitmiþti. Kalbi, acý içinde olmasýna raðmen, kararlýlýk duygusunun da etkisini hissediyordu. Her ebeveyn gibi o da oðlunun büyümesini ve umutlarýný gerçekleþtirmesini istemiþti. Ama bu, artýk mümkün deðildi. Löseminin buna fýrsat tanýmasý olasý deðildi. Oysa o oðlunun hayallerini gerçekleþtirmesini istiyordu.

- "Bob! Büyüyünce ne olmak istediðini hiç düþündün mü? Hayatýnda neler olmasýný dilediðin ve hayal ettiðin oldu mu?" diye
sordu. Bob, beklemeden cevap verdi;
- "Anneciðim, ben büyüyünce hep itfaiyeci olmak istedim". Anne de gülümsedi ve;

- ''Dileðini gerçekleþtirebilecek miyiz bir bakalým'' dedi. Daha sonra, Arizona'daki itfaiye müdürlüðüne gitti ve orada yüreði en az Arizona kadar büyük itfaiyeciler ile tanýþtý. Onlara oðlunun son isteðinden söz etti ve oðlunun itfaiye arabasýna býnip þehirde küçük bir tur atmasýnýn mümkün olup olmadýðýný sordu.

- ''Bundan daha iyisini de yapabiliriz" dedi itfaiyecilerden biri, "eðer oðlunuzu Çarþamba sabahý saat yedide hazýr ederseniz, onu o gün þeref konuðu yapar, itfaiyeci kimliðine büründürürüz. Bizimle itfaiye müdürlüðüne gelir, bizimle yemek yer, yangýn söndürmeye gelir. Hatta bize ölçülerini verirsen, ona üzerinde Arizona itfaiyecilerinin sarý renk üzerine iþlenmiþ ambleminin olduðu gerçek bir itfaiyeci kostümü diktirir, lastik botlarý ýsmarlarýz. Hepsi Arizona'da üretiliyor.'' Üç gün sonra, itfaiyeci Bob'u aldý, ona elbisesini giydirdi ve hasta yataðýndan itfaiye arabasýna kadar eþlik etti. Bob, itfaiye arabasýna kuruldu ve müdürlüðe doðru yol almaya baþladý. Kendini çok mutlu hissediyordu.

O gün Arizona'da tam üç yangýn ihbarý olmuþtu. Deðiþik itfaiye arabalarýna, hatta itfaiye müdürünün özel arabasýna da binmiþti.Yerel televizyonlar da onu izleyip, çekmiþlerdi. Hayallerinin gerçek olmasý, gösterilen sevgi ve ilgi, Bob'u o kadar etkilemiþti ki, doktorlarýn söylediðinden tam üç ay daha fazla yaþamýþtý. Bir gece bütün yaþam belirtileri dramatik bir þekilde yok olmaya baþlayýnca, hiç kimsenin yalnýz ölmemesi gerektiðine inanan baþhemþire, aile bireylerini hastaneye çaðýrdý. Daha sonra Bob'un itfaiyede geçirdiði günü hatýrladý ve itfaiye müdürlüðüne telefon açýp Bob'un bu dünyaya veda ederken yanýnda, özel kýyafetleri içinde bir itfaiyecinin bulundurulmasýnýn mümkün olup olamayacaðýný sordu. Itfaiye Müdürü;

- ''Bundan daha iyisini de yapabiliriz, beþ dakika içinde ordayýz. Yalnýz, acaba bize bir iyilik yapar mýsýnýz? Sirenlerin çaldýðýný duyduðunuzda, yangýn olmadýðý anonsunu yaptýrabilir misiniz? Sadece itfaiyecilerin önemli bir meslektaþlarýný ziyarete geldiklerini söyleyiniz ve lütfen onun odasýnýn penceresini açýnýz'' diye yanýtladý.
Yaklaþýk beþ dakika sonra hastaneye çengel ve merdiven taþýyan kamyonet ulaþtý. Merdiveni açtý ve Bob'un 3.kattaki odasýna doðru yaklaþtý. Tam ondört itfaiyeci Bob'un odasýna týrmandýlar. Annesinin izniyle onu kucakladýlar ve ona onu ne kadar sevdiklerini söylediler. Ölümle pençeleþen Bob itfaiye müdürüne baktý ve;
- ''Efendim ben þimdi gerçekten itfaiyeci miyim?'' diye sordu.
- ''Bundan þüphen mi var Bob?'' diye yanýtladý müdür. Bu kelimelerden sonra Bob gülümsedi ve gözlerini sonsuza dek kapattý.

Belki unuttunuz, belki hatýrlamýyorsunuz, belki de çok duygusuz, çok katý oldunuz; ama bilin ki "HAYAT; SEVGi VE UMUT SAÇMAKTIR." Eðer bunu okuyunca gözleriniz dolmuyorsa sizin için yapýlacak bir þey kalmamýþ demektir... Yok eðer doluyorsa o zaman sevdiklerinizin kýymetini bilin ve gerçek sevginizi ortaya koyun, lütfen.