Rahatlatan ýlýklýkta, durulukta mýydý o bahar akþamý yoksa tozlu ampulün çýplak sarý ýþýðýnýn, yalnýzlýðýn kesifliðinde miydi, bilmiyorum. Hatýrladýðým ahþap tavan arasýnda, sonu gelmek bilmeyen kitap sayfalarýnýn içinde tek baþýna olduðumdu. Doðaya sýrtýmý dönüp kulaklarýmý dýþarýdan gelen seslere kapamamýn nedeni belirsizdi, öylesineydi kendimi hapsetmem. Kimsesiz de deðildim hani. Kýyýda köþede yerleþmiþ kapkara radyomdan bir dünya doluyordu, odama, yaný baþýma. Bilmediðim dillerdeki halk þarkýlarýný, daha anlamý bozulmamýþ, eskimeyen 'hafif müzik'leri, yeni yeni tanýdýðým sözsüz çok þey anlatan klasikleri, baþýmý pencereden uzatýp hayata fütursuzca baðýrmayý özendiren sert, asi ritimleri, içtensiz ama zaman zaman dürüstlüðe yalpalayan sohbetleri dinliyordum, akþamüstünden beri. O davudi sesi duymasaydým ne yazmaya baþlayacak ne de sabahý zor bulan eziyetlere katlanmak zorunda kalacaktým ölünceye dek.
Bir erkekti; yabancý olanýn peþinde koþan, göze alýp tanýmadýðýna yaklaþan herkes gibi. Ve soruyordu, gecenin dibinde, belki o an uykuyla uyanýklýk arasýnda gezen, düþlerini oturarak ya da uzanmýþ gören, sadece umuda sýðýnmýþ insanlara.
Soruyordu, bildik olaný, üzerinde düþünme gereði duymadýðýmýzý. Rengini bilmek istiyordu, nerede baþlayýp nereye kadar gidebildiðini. 'Hüznü' merak ediyordu, hiç kederlenmeden. Dahasý 'yazýn' diyordu, sanki karþýmda beliriveren iri cüsseli siluetinden çýkýp duvarlara vuran büyük sesiyle. Sürekli okumuþ, biteviye okuyacak, hep seyredecek bana.
Denedim, ilk denemenin hazzýný sevdim üstelik. Kalemi oynattým gün aðarana dek, zihnime kazýnmýþ beþ harfi, onlarca kez dizdim kaðýda. Anlatmayý ise beceremedim. Gözümün ucundaydý iþte, dokunsam tutacakmýþçasýna ama kayýp giden bir akýþkandý sanki. Zaman yolculuklarýndan medet umdum, geçmiþimden, ilk öpüþümü, ilk terk ediliþimi hatýrladým. Dinlediðim þarkýlarýn benim olmuþ öyküleri birikti içeride, aralarýndan tekinin bile hikâyesini yazamadým. Kâðýdýn beyaz yüzeyi siyaha döndü aðýr aðýr. Umutsuzluk çýktý geldi, üzerime sindi, yapýþtý yakama. Ýki hece rakýlýydý dilimde. Öf-ke deðildi hissettiðim ya da Ce-fa. Hüzündü peþimdeki, baþkasýna, kalemime, kendime söyleyemediðim.
Küçük kaðýt parçalarýndan birini aldým veya örselenmiþ olaný böldüm. Yazdým; H-Ü-Z-Ü-N. Ve elim bilinçsizce koydu soru iþaretini peþi sýra. Kâðýdýn ardýný çevirip bekledim. Neydi Hüzün? Umutsuzluk, üzüntü, bekleyiþ?
—Sadece Özlem.
Tutsaklýk, gidene?
—Eli kolu baðlý hasret.
Bir yaný siyah mutluluk, bir yaný beyaz sýkýntý mýydý yoksa?
—Griye çalar hüzün,
Tatsýz tuzsuz muydu?
—Gerçeðin tadýnda
Unuttum yazdýklarýmý, yazdýklarýmý postaladýðýmý. Muðlâk, baþarýsýz deneyimimin utancýyla geçirdim haftayý, silik, donuk, alýþýlmýþçasýna. Þarkýlara kaçtým her akþam. Her akþam öykülerini yazmak istedim. Aylaklýða, nedensizliðe sýðýndým korkup.
Beni kimsesiz sohbete gömen, o tanýdýk sesi duyana dek. Cervantes'in arayýþýný dillendirdi lirikçe, Don Kiþot'u çaðýrdý çocuk aklýmdan, deliye, deliliðe övgüler düzdü. Ardýndan 'Hüzün' dedi, durdu.'Soru iþareti'. Sürüklendim radyonun baþucuna, tuttum soluðumu.
'Sadece...'
'...özlem' dedim onunla birlikte.
Sadece hüznü, hayatýma gerçek ettim, elim kolum baðlý.