- BERFÝNO -
(KIRLANGIÇ HATIRALARI)
“Ýsmini bilmiyorum,sormadým..Ben Berfino dedim ona..Ölümün soðuk yüzüne düþmüþ kar tanesi gibiydi..
Susmuþtu..
Konuþmuyordu..
Laldý..”
     Orada toprak, ana deðildir hiçbir zaman..Irgatlar gelir trenler dolusu..Irgatlar gelir bir lokma ekmek ardýnca,karýn tokluðuna..Gediz ovasý naylon barakalarda bekler yollarýný, pamuk bekler,tütün,üzüm..
     Birer köle suskunluðundadýrlar..
     Aydýnlýk Türkiye’nin!! kara bahtlý insanlarýdýrlar..
     Aç,
     Susuz,
     Ümmi..Býrakýlmýþlar..
     ***
     Þeker,kahve,ekmek,para ödünç olurda.. Siz hiç ödünç insan gördünüz mü? Genç kýzlar sevgililerinden,öðrenciler okullarýndan,hastalar hastanelerden ödünç alýnýp ta düþülür yollara.. Çeyizdir kiminin umudu,okul masraflarý kiminin,kiminin tedavi parasý..Ve bir lokma ekmek..
     Hasat zamaný insandan çiçekler açar ovasýnda Gediz’in;Doðunun Berfino gülleri..Damla damla terle sulanýr topraklarý Uþak’tan, Ýzmir’e kadar..Bir ucu uzanýr Buldan’a gider.. Ip ýslaktýr..
     Devlet,kanun,nizam,adalet.. Bu kavramlar çavuþ baþýnýn mantýðýdýr ; feodal, zorba, nadan mantýðý..Ve tarla sahiplerinin insafýdýr..
     Yataklarý kamýþtandýr,odalarý derme çatma naylon baraka,ýþýklarý olmaz asla, geceleri hep karanlýktýr..Bahtlarý gibi..
Sularý yoktur..Sularý yok..Sularý..
Berfino’lar birer saka’dýrlar..Ufacýk ellerinde pet þiþelerle su taþýrlar..Ufacýk ayaklarý ile adýmlayýp yol boylarýný uzak çeþme baþlarýna..Susuzluðu dinsin diye babanýn, annenin susuzluðu dinsin diye..
***
5-6 yaþlarýnda,saçlarýný güneþ yakmýþ, uzanýp ta yatar asfalt boyunda..Berfino.. Üzerinde allý, morlu bir entari,nede güzel yakýþýrmýþ..
Çýplak ayaklarýnda toprak,ufacýk ellerinde su aðartýsý..Aðzýndan ve burnundan dünyasý akýp dýþarý çýkmýþ kýp kýrmýzý.. Kan..
Bal rengi gözleri açýk..
Bir araba vurup kaçmýþ..Yerde kalmýþ Berfino,kucaðýnda su þiþesi sým sýký..Babam susamýþtýr diye..
***
Aðýt bile yakamýyor ölümlerin acemisi genç anne..Gözlerinden kehribarlar akýyor..”Dayémin.. Dayémin.. Dayémin (*)” dediði tek kelime..Duyarmý ki?
***
Dokunmuyor kimse,kýyamýyorlar Berfino’ya.. Öyle güzel yatmýþ ki..
***
     Buraya,bu köyün mezarlýðýna gömelim diyorlar..Kýlýçtan keskin bir red oluyor yanýtý köylülerin..Ve biz, bir bebek ölüsünden korkan insanlar görüyoruz..
     ***
     Ayrýlýyoruz oradan..
     - Berfino, caným.. Ellerinin et parçasýný unutmuþsun pamuðun kozasýnda..
     Ýsmini bilmiyorum,sormadým..Ben Berfino dedim ona..Ölümün soðuk yüzüne düþmüþ kar tanesi gibiydi..
                                         Asi ve mavi 36
*Dayémin : Annem
Not : Gerçek bir hikayedir.