Taksim’deki Atatürk Kültür Merkezinin yýkýlmak istenmesi insana çok þeyler düþündürüyor. Her þeyden önce, yapamayanlarýn genellikle yýktýklarý geliyor akla. Benzer bir binayý kültürümüze kazandýramayanlar þimdi var olaný yýkmaya kalkýyorlar. Taksime cami yapma konusunda hüsrana uðrayanlar, operayý yýkarak ruhlarýný tatmin etmeye yöneliyorlar besbelli.
Bazý yazarlarýn, emperyalist kapitalizmin son yýllardaki bütün ataklarý gibi, bu giriþimi de canla baþla desteklediklerini görüyoruz. Ýddialarýný binanýn çirkinliði üzerine oturtan bu kiþilere þunu belirtelim ki, bu yaklaþým buram buram gayretkeþlik kokan, yýkýma zemin oluþturma çabasýdýr. Uluslar arasý rant heveslilerinin ülkedeki ajanlarý, bu ve benzer projeler için siyasal iktidara destek görevlerini yerine getirmiþ olmaktadýrlar böylece. Her þeyden önce bina, Cumhuriyet döneminde Mimar Sinan ve 19 yüzyýl Avrupa mimarisi etkileriyle, bunlarýn kötü kopyalarýna giriþmekten kendini kurtarmýþ özgün tasarýmýn ilk örneklerindendir. Bu özelliðiyle bile baþlý baþýna bir deðer ve övünç kaynaðýdýr. Bu özellik ve güzelliði nedeniyledir ki, hizmete giriþinden kýsa süre sonra, hain eller tarafýndan ateþe verildiðinde bina orijinal haliyle yeniden yapýlmýþ, en küçük bir deðiþiklik kimsenin aklýna gelmemiþtir.
Gerek yükseklik, gerekse cephe estetiði bakýmlarýndan ne kadar çevreye saygýlý olduðu, hemen ayný meydandaki lanet olasý otelle yapýlan karþýlaþtýrma ile ortaya çýkmaktadýr. Aleyhindeki yazarlarýn karþýtlýk nedenlerinin birini de herhalde yapýnýn, kanser urlarý gibi kenti kuþatan gökdelenlerden olmamasý oluþturmaktadýr. Kontrolden çýkarak azgýnlaþan emperyalist kapitalizm, kendi yükseliþiyle binalarýn boyu arasýnda paralellik kurmak istemektedir.
Bir yazar makalesinde, “Kültür Bakaný Atilla Koç, yerine yine kültür merkezi yapýlacaðý sözünü verdiðine göre mesele yok” demektedir. Kültürü, Bakan Atilla Koç’a teslim edenlerin Taksim’i kimlere teslim edeceðini anlamak hiç de zor olmasa gerektir. Yarýn AKM nin yerine yalý kazýðý gibi bir iþ merkezi diktiðinde Bakanýn, “Ben o sözü her halde uykuluyken vermiþ olmalýyým” demesi de çok olasýdýr.
Taksim Meydaný’nýn genel durumuna gelince; bugün meydanýn baþlýca iki kusuru bulunmaktadýr. Bunlarýn birincisi yukarýda bahsettiðim otelin varlýðý, diðeri ise kasýtlý olduðuna inandýðým bakýmsýzlýk… Taksim gezisi olarak adlandýrýlan alan da Taksim’in güzelliklerinden olup, yeþil haliyle baha biçilmez bir nefes alma ortamýdýr. Ancak ortamý rant açýsýndan istediði gibi deðerlendirmekte acze düþmenin öfkesinden olacak, inanýlmaz bir bakýmsýzlýk ve pislik hakim kýlýnmýþtýr alana. Belediye yýllardan beri periþan olmuþ fiziki yapýyý görmezlikten gelmekte, adeta toplumsal bir býkkýnlýk yaratarak burasýný da rant hýrsýna açmak için zemin hazýrlamaktadýr.
Bütün bu konularda asýl endiþe verici olan toplumsal tepkilerdeki yetersizliktir. Geçmiþte, yemekte baklava yerine vezirparmaðý çýktý diye fabrika iþgal eden sendikalar, profesörler altmýþ beþ yaþýnda emekli olsun diye boykota giden üniversiteliler, vahþi kapitalizmin kýyýmý karþýsýnda ortalýkta görünmemektedirler ne yazýk ki. Herhalde Marksizm ölünce, -yorgan gitti kavga bitti- diye düþünüyorlar olsa gerektir. Bu durumda savaþýmýn bütün yükü Mimarlar Odasý gibi bazý sivil toplum örgütleriyle, hâkimlere yüklenmektedir.
Yýllardýr emperyalist kapitalistler kilise duvarýna, içteki yardakçýlarý da cami duvarýna pervasýzca siymektedirler. Ancak burasý Türkiye, ne demiþler –keser döner sap döner, gün gelir hesap döner- Umarým hesap, ülke baþka kayýplar vermeden bir an evvel dönsün.