Seni seviyorum dediğim günle seni sevmiyorum dediğin gün arasına bir hamak gerdim. Anılarla sallanıyorum. Düşmem ben buradan. Senli günlerden ağzımda hırçın kahkahalar kalmış. Bir tebessümden daha büyük bir hediye olabilir mi? Yokluğun da var biliyorum. Ama olmayan şeyler ilgimi çekmiyor artık.
İnsan zamanla öğreniyor her şeyi. Yalnızlığın yaşı olduğunu, acının cinsiyeti olduğunu, korkunun memleketi olduğunu zamanla öğreniyor insan. Aslında nüfus kağıdım yokmuş bu güne kadar. Doğumla kazanılan bir şey değilmiş kimlik, sayfasındaki boşlukları kendi koyuyormuş. Adını ölmeye yakın bir zamanda kulağına usulca fısıldıyormuş.
Kapattığın kapıları açmak için zorlamadım kendimi. Senin sadece kapı kapatan yanlarını sevemedim. İçerde bıraktım kendimi. İçerde bir sürü pencere vardı sana açılan. Birer birer açtım pencereleri, her pencereden gidişini farklı seyrettim. Bana geldiğin gün gibi ihtiraslı gittiğini gördüm. Bir gözyaşı tanıştırmıştı bizi, başka bir gözyaşı ayırdı.
Gözlerime susmasını, ayaklarıma geri adım atmasını ve yalnızlığıma sevinmesini söyledim.
Hepsi dediklerimi öyle güzel anlamış ki, kendimi tanımaya başladığımı anladım. Pencereleri kapatırken mayısla karşılaştım. İlkbaharın en güzel tarafı mayısta kokmasıdır dedi. Ama ben martta kokmasını istiyordum. Çünkü sevgilimi martta kaybettim.
Şimdi söyle bana mayıs, marta ilkbaharın ilk ayı olduğunu hatırlatır mısın? Sevdiğim her şeyin kokusunu aldı, ondan geri alır mısın?