Hayata uyanýrken tanýþtým seninle... Gülümserken rengin parlak, hüzünlüyken daha solgundu. Senden uzaklaþtýðým anlar kendime yabancý olduðum anlardý. Seni göremediðim nokta, kendime en kör olduðum mekândý.

Sensiz anlamsýzdým yani, ama sen gittiðin için deðil; ben gittiðim için. Çünkü sen, ben’din.

Gözlerim ýþýl ýþýl olurken yanar dönerdin. Solgun hallerimde baharla birlikte uzaklaþýrdýn. Ben üþürken üþürdün sen de... Öyle anlarda sana dokunmak bir buz kütlesine dokunmak gibiydi. Donardým, oysa donan sendin. Ben gittiðim an sen de biterdin. Bavulunu bile toplamadan kayýplara karýþýrdýn. Geride tek bir iz býrakmazdýn...

Senden izler kaybolunca kaným çekilir, kalbim atmaz olurdu. Hayat biter karanlýk baþlardý. Sen güneþtin, gündün, gün batýmýydýn. Sen kandýn, hayattýn, kalptin. Sen ateþtin, yangýndýn, yanýktýn. Aþktýn vesselam. Çünkü sen bendin.

Sen, sen dünyaya baktýðým pencere, ruhumu anlatan tek kelimem ve ruhumun rengiydin. O yüzden ya, ben kendime uzaklaþtýðýmda sen de silinir, ve geri geldiðimde pýrýl pýrýl parlardýn. Senle gözlerimin ýþýðý da parlardý. Çünkü sen benim hayata baktýðým renktin. KIRMIZI... Benim rengimdin.

Aþk, tutku ve ateþin rengi kýrmýzý. Ýçimdeki ateþ sönünce sen de sönüyordun... Dedim ya, benim için renkten öteydin...