Sevgili babacýðým!
Bir mektup deðil bu.
Bir þiir sayýlabilir belki.
Belki de babasýný anlamýþ bir oðulun
Geç kalmýþ itiraflarý.

Çocuktum,
Anlamýyordum.
Ellerinin sevginden daha çok
Öfkeni göstermesini.
Anlayamýyordum,
Kýrýp, daðýtan
Sonra toplayýp onarmayan huylarýný.
Ýçin için aðlýyordum;
Ama göstermiyordum göz yaþlarýmý.
Öðreniyordum:
Aðlamanýn asla çözüm olamayacaðýný.
Þimdi dimdik duruyorsam ayakta,
Boyun eðmiyorsam,
Kýrýp daðýttýðýn
Sonra toplamadýðýn yanlarýmý
Kendim topladýðýmdandýr.
Cezalandýrýrken hep ölçüyü kaçýran
Ellerinden öpüyorum.

Kaç kere yitirdim seni hislerimde,
Evden gitmeyi düþündüm.
Ama her defasýnda sevginin
Kangren olmuþ hýrslarýndan
Çok fazla olduðunu öðrendim.
Doðruluðun, mertliðin
Ne demek olduðunu biliyorsam þimdi.
Demem o ki
Biraz olsun adamsam.
Senin öðretilerine borçluyum.
Ýnsanlýðýn ne demek olduðunu
Kýrýp daðýtmayan bir tarzda
Þimdi ben de çocuklarýmýn içine kazýyorum.
Yani ben baba oldukça
Seni daha çok anlýyorum.

Senin çabalamalarýný,
Hayatý erken sýrtlamaný
Ýçine sindiremeyenlere asýl öfken.
Hesaplayamadýðýn yalnýzlýklar
Beklemediðin ayrýlýklar,
Ölümler yaraladý seni.
Biliyorum.
Bu yüzdendi beni baský altýnda tutuþun.
Annemin þefkati sýnýrsýz eliyle
Senin hoyrat sandýðým elin birmiþ
Anlýyorum.
Eðer ki
Ýstediðin gibi bir oðul olamadýysam sana
Özür diliyorum.
Ayrý kaldýðýmýz bu bayram gününde
Seni geç de olsa anlayabilmiþ olmanýn
Mutluluðunu yaþýyorum.
Her þey için binlerce kere teþekkür ediyorum.
Ýyi ki varsýn…