Sandýk odalarýnýn büyülü kokusu her zaman burnumda tütmüþtür...Yaþanmýþlarla dolu yoðun bir naftalin kokusu , anýlar...Ýçerde saatlerinizi geçirebileceðiniz her dakikasýnda yaþamýn , ölümün kýyýsýnda dolaþacaðýnýz sandýk odalarý...Geçmiþle yaþayan benim gibiler , asla anýn tadýný hissedemezler...En mutlu anlarýnda gözleri dolar...Keþkelerle...Hata yapmamak için çýrpýnmak aslýnda dibe batýþýn en kolay yoludur...Ýnsan korktuklarýný yaþar çünkü , hata da benim gibiler için en büyük korkudur...Mantýðýn kimyasýna çok aykýrý olduðu her zaman duyguyla kavrulan beyinde bir gün gelir mantýk bas bas baðýrýr...Yapabilirliklerin sýnýrlanýr , aþk , sevda , güzellikler en olmadýk þekilde batar insanýn yüreðine...Zamansýz kararlar alýrsýn...Belki de tam zamanýdýr da dedim ya kimyaya aykýrýdýr mantýk...

Ben karanlýk içinde yazarým yazýlarýmý , yaþanmýþ yaþanmamýþ önemsizdir cümlelerde , çünkü yazýldýðý an gerçek olur her þey...Baþ aðrýlarý , mide kramplarý , aþklar , ayrýlýklar...Yaþanmýþçasýna yazýlýr...Karanlýðýn en yoðun olduðu dönem bugün...Ama satýrlarla kavgalýyým...Bana geçit vermeyen satýrlarla..Her gün aklýmdan binlercesi geçerken, yalnýz býraktýlar beni..Herkes gibi , her þey gibi...Arkama dönüp baktýðýmda gözlerimi dolduran mutluluðu geride býrakmýþ olmam , artýk sýrtýmý dayayacaðým bir dostumun olmadýðýný bilmem gibi...

Bu gece fazla yalnýzým...Bu koca ev sessiz...Kalabalýk olduðunda sýkýldýðým , kendimi odama hapsettiðim evde ses arar oldum. Çok yalnýzým bu gece...Yalnýzlýkta karanlýktýr...Ama karanlýk artýk beni beslemiyor...

Dibe vurmadan yukarý çýkýlmaz , dipteyim ...Yüzümde buruk bir gülümseme...Herþeye raðmen gülümsüyorum. Ben hep gülümserim zaten...Belki bu yüzden zor ya hayat...Sesimi yükseltmediðim , aðlamadýðým , kýzmadýðým için...Sýnýrlarým belli deðil sabýrda...Zorlukta , engelleri aþmakta...Ben bilmediðim gibi yukardaki yüce kudrette bence bundan habersiz...Birlikte çözüyoruz beni...Ben anladýkça zorlaþýyor hayat...Ölüm gibi anlamak...Anladýkça tükeniyorum çünkü...Bir anda ölmek daha mý kolaydý? Yoksa ölüm bir anda mý gelirdi? Geçelim dostlar hayat herþeye raðmen yaþamaya deðer...Aðýr yalan...Hepsi yalan...Öldüðün anda yaþadýðýn hayatta yalan...Aþklarýn , sevgililerin , tenin , tenler ...Ýzler, izlerin , durmalarýn , yürümelerin , sen , o, biz , siz , onlar...

En büyük yalancý benim..Her sorulduðunda “iyiyim” diyenlere sakýn güvenmeyin...En büyük yalancý benim...Çünkü ben “ iyiyim “...Hem de çok iyiyim...Aþýðým, caným yanýyor , özlüyorum , ama iyiyim...Ben en büyük yalancýyým...

Yaþamýma yön vermek için yaþamýn bir yönünü boþladým , belki de en önemli bölümünü ama iyiyim...Ýþkolik bir rahatsýzým ben ...Ama iyiyim...Zaman herþeyin ilacý...Hadi len...Ama ben iyiyim...

Tavþanýn aslana aþýk olmasý gibi ...Tavþan güce aþýk...Güçle yoðruluyor , ama tavþan koþmayý sever...Ancak bir süre güce tapar...Aslana tapar...Sonra yine koþmak ister...Ama hýzlý hareket ederse aslan onu yakarlar...Yemdir nerden baksan tavþan...Bir süreliðine dosttur...Tavþan koþar, aslan yakalar...Aslan yer...Aslanýn yemi olmamak içindir kaçýþ...Kaçtýkça kendi egemenliðini kurmak ister tavþan...Ama asla aslan kadar hükmedemez dünyaya...Sadece koþar , hýzlý yaþar...En sonunda yine aslana yem olur...

Bir gün kurþun kalemin silgiye yenik düþmesi gibi...Ama hayat tükenmez kalemle yazýlý...Ben...Ben içmedim walla...Sarhoþta deðilim...Ben yazmazdým di mi böyle anlamsýz cümleler? Siz söyleyin...Ben kýrýldým mý? Aþk kýrar mý? Aþk acýtýr mý? Okan Bayülgen bu satýrlar için : “ Post Erol Evginlik “ demiþ...

Severim Erol Evgin ‘i ...”Ýþte Öyle Bir þey” ...Bu da öyle Erol Aðbi...Ýþte öyle bir þey...

Ben öylesineyim , o öylesine...Aþk öylesine...Bitememecesine...Bitirilecesine...Ben bitiremedim , buyrun siz deneyin...