Gözyaşlarımı unuttum ben anne,
Son kez ne zaman aktılar,
Yüreğimin acılarını ne zaman yıkadılar,
Hatırladığım son şey iki damlaydı,
Seni görmek için bir solukta çıktığım yedinci kattaki,
Gri boyalı kapının kalın perdeli küçücük penceresinin önünde,
Seni gördüğümde akmışlardı,
İki damla yetmişti,
Yüreğimin acılarını silmeye
Hiç bir şey kifayet etmeyecekti,
Hatırlıyor musun sana bakıyordum o pencereden,
Benimki de laf işte,
Nereden hatırlayacaksın ki,
Beni bile unuttun anne…
Boş koridorlarda gezerken başıboş,
Yüreğimde acılar yuva yaptı,
Yaşıyor muydum? Etrafımdakileri görüyor muydum?
Karnın aç dediler, zorla yemek yedirdiler,
Senin karnın aç mıydı soramadım,
A bak bende unutkan oldum,
Sordum…
Hep sordum sana kalk hadi yemek yiyelim diye,
Neden bana cevap vermedin.
Gözyaşlarım gibi sen de küsmüş olamazdın!
Ben senin en kıymetlindim,
Ben senin eksik kalan yanındım,
Ben senin senden olma canındım…
Kaç gece geçti
Kaç sabah oldu bilmiyorum,
Saymadım ki zamanı
Sen uyanmadın diye ben günleri de gece yaptım,
Ne kıpırdadı elin ne kırpıştı gözlerin,
Neden uyudun o kadar anlamadım,
Hadi kalk artık dedim,
Yoruldum, uyuyamıyorum, yemek yiyemiyorum kilo verdim dedim,
Duymadın…
Günler belki geceler geçti sesini hiç duymamıştım,
Pencerenin ötesine hiç geçememiştim,
Gücüm yetmemişti küçücük pencereyi aramızdan çekmeye,
Bitkin düşmüştü bedenim, nasırlaşmıştı yüreğim,
Ne gözyaşım kalmıştı temizleyecek,
Ne bir mendil vardı akan kanlı yaşlarımı silecek…
Bir boşluk oldu bir gün,
Aramızdaki o pencere yoktu,
İlk kez bu kadar yakındım sana,
Günler belki geceler sonra,
“Anne” dedim sana
Sen de “kuzum” dedin bana,
Tanımış gibi,
Hep tanıyacak gibi,
Ben gözyaşlarımı,
O hastanenin küçük penceresinde,
Sessizce, öylece yatan senin anılarının yanında unuttum,
Sensiz yaşamayı unuttum,
Geçmişi sıkıntılarla dolu seni,
O hastanenin soğuk odasında unuttum…
Gözleri yaşlanmayan,
Yüreği nasır tutmuş birisi oldum,
Sen o kazada geçmişini,
Ben o hastane penceresinde gözyaşlarımı unuttum.
Şimdi isyanda kar etmiyor,
Kimle dertleşeceğim bilmiyorum,
Sensiz gecelerimde elimi kimse tutmuyor,
Saçlarımı okşamak herkese ağır geliyor,
Yüreğimde bir yerlerde derinlerinde bir boşluk var ki… dolmuyor.
Bu yalnızlığımı sana anlatsam,
Sarılsam annem desem,
Gözlerimdekini hasreti anlar mısın?
Sevgini yorgan yapıp üstüme serer misin?
Okşar mısın yine saçlarımı kuzum diye?
Yüreğim acımasın diye siper eder misin yine kendini?
Benimle ağlar, benimle güler misin?
Çok yalnızım annem
Çok eksiğim,
Yanımdasın belki,
Ellerimi tutuyorsun tutmasına da,
Sesin titremiyor be annem,
Şefkatın sarmıyor bedenimi,
Nefesindeki sıcaklık yüreğimi ısıtmıyor...
Sen altı yıl önce o hastanede,
Hayat dayanağımı bıraktın.
Ben yüreğimin çığlıkllarını susturdum,
Göz yaşlarımı yanına arkadaş yaptım…
