Açmýþ gözlerini yalnýzlýða, sekiz yaþýnda bir çocuk.
Baba alemlere dalmýþ, kendi kendini kandýrmýþ.
Kadýnlarýn þuh kahkahalarýna tercih etmiþ
Dünyanýn ortasýnda yapayalnýz bir yüreði...
Anne býkmýþ her seferinde evden kovulmaktan.
Takdirle geçmiþ ikici sýnýfa küçük çocuk
Koþa koþa tutmuþ evinin yolunu
Kapýya vurmuþ defalarca,
Anne, anne diye baðýrmýþ uzun uzun
Kapýyý açan olmamýþ...
Çocuðun elleri kayýp gitmiþ annesinin ellerinden...
Ayrýlýðýn anlamýný yalnýzlýkta öðrenmiþ minicik yürek.
Korktuðunda dualara sarýlmýþ, annesinin yerine.
Hiç kimseye caka satamamýþ
"Benim babam senin babaný döver" diye...
Babasýyla hiç balýða gidememiþ...
Okuldan döndüðünde "bugün okul nasýl geçti"
Diyen kimsesi olmamýþ...
Hiç harçlýk istememiþ...
Hep yalnýz, hep hüzünlü
Hep bir þeyler olacakmýþ gibi huzursuz...
Kimse anlamaz sekiz yaþýnda ki bir çocuðu..
Anlatamamýþ kimseye kendini
Aðlamýþ yastýklara sarýlýp, sessiz hýçkýrýklarla...
Bir siyah beyaz resmi olsaymýþ ya...
Bir resim içinde iþaretleyebilseymiþ ya...
Annem, babam ve ben...
Dalýp gidiyormuþ zaman zaman
Sekiz yaþýnda küçük çocuk.
Ayrýlýk ne diye...
Yalnýzlýk ne diye...
Bu dalýp gitmeler ona
Annesinden,
Babasýndan
Hediye...