Nihayeti yok, ilacý yok yalnýzlýðýmýn.
Karanlýk çöktüðünde yüreðimin ýssýz caddelerine,
En dayanýlmaz sessizliði yaþarým.
Bazen öyle yalnýz kalýrým ki, aynalarda görünmez cesedim.
Ve ben bazen öyle sensiz kalýrým ki,
Düþman elinde bir esir gibi...
Uçsuz bucaksýz topraklar aþsam da, sana ulaþsam.
Sana ulaþsam da, gözyaþlarýmý paylaþsam...
Duyar mýsýn beni,
Sesim vapur çýðlýklarýna karýþsa da rýhtýmda...
Duyar mýsýn beni,
Suskunluðumu dinlerken bir Akdeniz akþamýnda...
Güler misin yeniden?
Merhaba dediðimde...