Burasý Ankara Mamak. Duvarlar saðýr, duvarlar dilsiz. Vicdanlar hakeza. Ne pencereden ýþýk vurur, ne saçlarý rüzgâr savurur." Bahar inmiþ diyorlar Ankara'nýn sisli yamaçlarýna." peh! Burada hep zemheri, geldiðimiz günden beri. Birinin, sýcak sudan soðuk suya deðmezken elleri. Bize çok görürler yaðýz yeri. Her taraf duvar ne yâr ne yer var.

Dost bî vefa, yâd insafsýz. Yanýmýz yöremiz ýssýz. Bir gönül kapýmýza kilit vuramadýlar.Kelepçe bileklerimizden öte geçemedi. Alnýmýzdaki yara, gönlümüzdeki yaraya merhem oldu. Güllerimiz biz göremeden soldu.
Sizler, bahara karþý gerinirken telaþsýz. Bizim baharýmýz sonbahar oldu... Ýnsafýz ellerden, dar aðaçlarýnýn gerçeðine sýðýndýk. Seherlerin safiyetinde, masumiyetinde yunduk. Yalnýz sonsuzluðun sahibi kucak açtý bize, þükür ki onunla avunduk...

Vazgeçmedik gönlümüzdeki sevdadan. Kývýrmadýk, çevirmedik. Hep dimdik onurumzla yaþadýk, onurumuzla terki dünya eyledik. Siz bizi bir türlü anlamdýnýz. Anlayamazdýnýz! Biz bu ülkeyi ve insanýný bilâ- bedel sevdik. Çünkü, kuru katý da olsa bu ülkenin ekmeðini yedik,suyunu içtik ihanet edemezdik... Siz havyar yerken ,viski yudumlarken,bizim týrnaklarýmýzý söktüler , iþkencelere maruz kaldýk. Sesimizi çýkarmadýk. Ne Avrupa Ýnsan Haklarý Mahkemesinin kapýsýný aþýndýrdýk, ne baþka merciilere baþvurduk. Biz hesabýmýzý mahþere býraktýk... Terazinin Þaþmayacaðý güne, Allah'a ýsmarladýk...
Ankara,06.03.2010 Ý.K