(Aþka Dair)

Dayanaklý olamayacaksan eðer, sakýn aþýk olma! Sana yüklenen aþksý anlamlar yalnýzca kendinden olmalýdýr, yoksa yok sayarsýn seni…Çünkü onsuz duygular yetim gibi, kimsesizdir. Þefkatin renginden yoksun ve yoksuldur. Baþýn aðrýr, susuz ve gýdasýzsýndýr, açlýða ramak…

Önce ýsýnýrsýn bir kýþ günü, gürül gürül yanan bir soba gibi. Sonra seversin köz köz, nâr gibi, kavrulursun iç dünyanda. Bir ormanda kaybolmuþ pirüpâk havasýn, akranda kesilen nefes gibisin!

Gittikçe derya derya çoðalýp, sineni yakan ateþ gibi hummaya yakalanmýþsýn. Sonra bir bakmýþsýnki tutkunsun, tutulmuþsun delicesine. Hapislerdesin, hücrelerde dudaklarýn çatlak…Aðrý daðýndasýn eriþilmez, dumanlýdýr baþýn…Onsuz yaþayamayacaðýný düþünürsün, hatta ölmeye ölmek için varsýn. Çünkü çok sevmiþsin onu, çoktanda öte, inanmýþsýndýr…Ýþkencelere ramak…

Gururun incinir bir çok kere, onurun zedelenir. Onu mutlu etmek için adeta seni incitenlerden dahi sevgi dilenir, ipotek edersin yüreðini. Hiç bir þey umurunda deðildir ondan baþka, varsada yoksada o vardýr dünyanda, yalnýzca o. Cennettesindir artýk, nereye baksan, nereye gitsen, onu görürsün. Tabiat, yemyeþil çimenler, buðday baþaklarý. Onun tellerine benzetirsin esen rüzgârý. O kokar sanki! Cehennemi yaþamaya ramak…

Taparsýn ona bir ilâh gibi, ona baktýðýnda Tanrý’yý görür gibi secde edersin. Kâbendir artýk senin! Ona olan inancýnla, geceleri yanan mum olmuþsun fitil gibi…Süregiden aþk yangýnlarýnda      tavaf eylemiþsýn. Okuduðun kitaplarda sayfa sayfa, ayrýlýklara ramak…

Gün gelir ayrýlma vaktidir artýk. Bahaneler hazýr. Senin aþkýn, onunsa prensipleri vardýr. Geri çekilirsin ya da o çekip gider… Aþk ölmeye mahkûm, aþk iþkencelerde! Aþk boynu bükük… Ýdam sehpasýný hazýrlarsýn acýlar içerisinde, binbir sorular içerisinde kývranýr, muhakeme edersin kendini, uyku girmez gözlerine! Nedenler, niçinler ve yalvarmalarýn yer bitirir seni. Ama onun umurunda deðildir! Alýþmaya ramak…

Ýçinde yanan ateþ yavaþ yavaþ Diner, köz yakmaz artýk canýný, aldatýldýðýný ya da kandýrýldýðýný düþünürsün. Ýmkânsýzdýr der, kendini teselli edersin, ya da onu tüm acýlara raðmen yaþadýðýn için kendini þanslý sayarsýn. Buruktur tebessümlerinin tadý. Ýnat edersin, ve bakarsýn ki, köz kül olmuþ, içinde kýlvýlcýmlar nefret-i neftî. Ondan nefret ettiðini düþünürsün, nefret edersin. Aþkýn diðer bir adýnýnda nefret olduðunu söyler teselli bulursun. Tövbelere ramak…

16/05/2010