ï¿½zEdebiyat - Hï¿½lya Akyï¿½ldï¿½z - Bir Bedende Yarï¿½m Kalmak.

Bizler bazen içinde bulunduðumuz nesnelerin dýþýnda, ruhsal boyutta ki varlýðýmýzýn; varoluþumuzun sebebi saydýðýmýz sevgi kapasitemizle, diðer bir varlýkta ki, içi sevgi dolu olduðuna inandýðýmýz baþka bir ruhsal boyuttaki bir diðer varlýðý severiz.

Ýçimizde varolan sevmeye, sevilmeye duyulan ihtiyaç nedeni ile, bazen yalanlarla kurulu olduðunu bile göremediðimiz, çýkarlar ve menfaatler peþinde koþan, nesnesel varlýklarýn tuzaðýna düþeriz.

Bu nesnesel varlýklar( nefsi peþine düþen insan modeli), içinde varolan bizi unutup sadece amacý hedefi nefsi tatmin etmek adýna bizleri harcayabilirler. Oysa ki bizim aldanýþlarýmýz bir bedenle ibaret kalmamaktadýr. Bizim aldýðýmýz yara bedene verilen fiziksel yaranýn kat ve kat fazlasý boyutta olmakla birlikte insanlarýn göremeyeceði büyüklüktedir.

Yýkýlan bizler hapsolmuþ bedenin içinde kývranýrken sahibin aldanýþlýðýna evsahipliði yaparýz. Yüzyýllardýr varoluþumuzun temel amacý boyutsuz sevgiyi içimizde taþýmakken, yaradanýmýz bize bunu emretmiþken, sevmeye ve sevilmeye olan açlýðýmýzdan dolayý, sürekli bir arayýþ içinde sürekli bir parçanýn peþinden koþarýz.

Bu parça tamlýðýn ikiye bölünmüþ diðer yarýsýnýn arayýþýdýr. Bu arayýþ içinde kaybolmuþluðun tuzaklarýnda insanca olmayan aldanýþlarýn esaretinde defalarca yýkýlýr, defalarca ezilir, defalarca yerden yere vuruluruz. Kolayca iyileþildiðine inanýlan bizlerin her aldanýþta verilen hasarýn býraktýðý izler, gözle görülemediðinden geçtiðine inanýlýr.

Oysaki bazen öyle derin yaralar açýlýr ki; aldanýþlýðýn vermiþ olduðu, bizim sýnýrsýz, boyutsuz kapasiteyle, sevmek adýna , yaratandan ötürü yaradýlaný sevmek adýna aldýðýmýz bu muharebe yaralarý tedavi edilemez þekliyle durur köþelerimizde.

Çürümüþlüðün nesnesel bir varlýða tapýnmanýn karþýsýnda kul köle olmuþ bir diðer varlýk, bütünün hazzýný yaþayamazken, içine düþülen boþluðun eþiðinde bulur kendini. Yakarýþlar inceden vururken köþelerimize sýkýþýr sýkýþtýkça varlýðýmýzýn nedenlerini unuturuz. Bilakis kaybolmuþluðun içinde ki bu kývranýþlar yok olmuþluðun deðil, yeniden varolabilme çýrpýnýþlarýdýr. Sonsuzluðun kucaðýna atlarken, varlýðýmýzýn devam ettirilebilmesi içinse yeniden sevmeyi baþarabilmemiz gerekmektedir.

Fakat bazý durumlarda bizim inandýðýmýz, tüm varlýðýmýzla inandýðýmýz, içinde bulunduðumuz bedenin deðil bizim; sadece ve sadece bize yaradanýmýzdan sonra bize tapýldýðýna inandýðýmýz anlarda ortaya çýkar yaþamýn soðuk izleri karþýmýza. O kadar inanmýþýzdýr ki bizi görüp bizi sevdiklerine, diðer bir bütünün yarýmý olarak sevildiðimize inandýðýmýzda diðer yarýmýzýn da bunu hissetiðine inanarak yaþanýr bedensel arzular. Eðer karþýlýklý hissedilerek yaþanýlmamýþsa bizim bir bütün olma arzumuz, sadece ve sadece bedensel hazlarda, zevklerde kalmýþsa, diðer bir yarýmý mutlu etmek adýna herþeyden vazgeçerek feda edilmiþse, beden bu insafsýz aldanýþa yýkýlmýþlýðýn en dayanýlmazý ile yok olur, sevmeye- sevilmeye olan inanýþ. Ýþte buda bizim için yaþadýðýmýz her an her atýþýmýzda her defasýnda yeniden yeniden ölmek demektir…

Biz kim miyiz?
Þöyle bir durun ve sol yanýnýzda atan, ilk atmaya baþladýðý andan itibaren, son atýþýna kadar sizi yalnýz býrakmayacak olan ve siz duymasanýzda çýðlýk çýðlýða haykýran yüreðiniz…..

Hülya Akyýldýz