Tüm zıtlıkları bir arada barındıran
En mükemmel şeydir.
Anlayamazsın, tanımlayamazsın
Çoğu zaman
Kendin bile inanamazsın.

Değil ona kendine bile söyleyemezsin
Yıllarca içinde tutar,
Kalbinin en derininde saklarsın
Susarsın, ağlarsın ama kimse görmez
Haykırırsın yırtarcasına boğazını
Kimse duymaz
Seversin en derinden ve yürekten
Ama kimse bilmez
Ve sen yine ağlarsın.

Geceler bilir nasıl yandığını
Külsüz, dumansız
Geceler bilir nasıl sevdiğini
Koşulsuz ve şartsız.
Geceler bilir uykuya hasret kalan
Gözlerinden
Nasıl yaş yerine kan damladığını.

Sonra zaman geçer ve alışırsın
Günleri usanmadan tek tek sayarsın.
Yetmiş yedi olunca,
Benim şimdi dediğim gibi
“Yetmiş yedi oldu” dersin,
“Olmaz dediğin günden bu yana
Tam yetmiş yedi oldu” dersin
Sonra da oturur şiir yazarsın
Sana Nil Burak,
Semiramis Pekkan eşlik eder
Gecelerin sessizliğini
Bozarsınız beraberce
Sonsuzluğa uzanırsınız
O güzel plak sesiyle
Karanlığı yırtar
Aydınlığı yaratırsınız
Bilinmez yerlerde
Güneşi görürsünüz
Derinliklerde.



Sen onu beklerken
Hayat devam eder
Anlamaya başlarsın
O sevmeyecek
Beklemeler boşa
O gelmeyecek.

Başka eller tutar
Başkalarını sararsın
Başkalarını koklar
Başkalarıyla sevişirsin.
Tenin başkasının teniyle birleşir
O an lanet okursun kendine
Nefret edersin kendinden, her şeyden
Ağlarsın sessizce
Yine kimse görmez.

Anlarsın olmuyor, olmuyor
O olmadan olmuyor
O olmadan geçmiyor günler
O olmadan bitmiyor acılar
O olmadan dinmiyor yaşlar.

Ve sona gelirken yarın dersin
Yarın ne olacak dersin
Yarınını düşlersin
İsteseydi bütün ömrünü
Onun yanında tüketmeye hazırdın
Hala da hazırsın
Ama dersin ben bütün ömrümü
Senin gölgen gibi
Peşinde koşarak geçiremem ki

Ve sona gelince gidersin
Yenilmişsindir
Her şeyi bırakır, kaçar gidersin
Aşkını da bırakırsın
Ama ona direnemezsin
O seni bırakmaz
Kalbini ele geçirmiştir
Ondan başkasını istemez, almaz
Ve seni yalnızlığa hapseder
Sen yine ağlarsın
Ve seni yine kimse görmez
İşte Aşk böyle bir şey
Yaşamayan bilemez.