ÜÇ MEVSÝMLÝK AÞK
.
Adý Yazgý'ydý.
Tabi ki bu O'nun tercihi deðildi.
Dünyaya gelirken sorulmadýðý gibi,
adýný da seçememiþti.
Geçmiþti yýllarý sessizce Yazgý'nýn.
Gülmüþ, aðlamýþ; sevmiþ, sevilmiþ;
üzülmüþ, mutlanmýþ; beklemiþ, özlemiþ;
terketmiþ, terkedilmiþ; ayrýlýmýþ, kavuþmuþtu
bir çok kereler, bir çok pencereler içerisinde yaþamýnda.
Þimdiyse yorgundu, dinlenmesi gerekti, ama nasýl?
Arkadaþým, dostum dediði kiþilerle sarýlý çevresi kalabalýktý.
Her zaman, hepsine gülümserdi bir þey olmamýþcasýna..
Onu asýl saransa kimsenin göremediði çeliþkileriydi.
Çoðu kez kendiyle kavgalý olurdu
keþkelerde dolanmayý sevmese de..
Eskiden hep sevmek ister, buna da ulaþýrdý.
Ya þimdi?
"Baþaramýyorum, beceriksizleþtim" diye düþündü...
Nasýl böyle olmuþtu þaþýyordu kendine.
Oysa ne kadar da kolaydý bir zamanlar..
Kendi kendine gülümsedi.
Yaþamý neden, niçinlerle sorgulamak istemiyordu,
yaþadýðý hiçbir aný unutmayý istemediði gibi...
Yaþanmýþtý iþte o anlar
iyi ya da kötü kendi isteði dýþýnda, ya da isteðiyle.
"Geriye dönmek ister misin?" diye biri çýksa, sorsa
"asla" diyeceði kesindi.
O yollardan tekrar geçmeye gücü yoktu.
.
Bir zamanlar birini tanýmýþtý baharýn ilk uyanýþýnda.
Ýlginçliði çekmiþti O'nu.
Kendine çok güvenen, her þeyi bildiðini sanan,
bunu da açýkca belli eden, kýsaca "ukalâ" denilebilecek biriydi.
Kafasýný taktý O'na, mutlaka haddini bildirmeliydi.
Bu düþüncelerle yaklaþmýþtý o gün gülümseyerek.
Bir süre konuþtular,
ancak anlatamadý hiçbir þeyi.
Ya da O anlamamak için inat etmiþti.
Yazgý'nýn düþüncelerine hiç inanmýyor, katýlmýyordu.
Tartýþa, tartýþa geçti ardýndan gelen günler.
Fakat geçen sürede ikisinin de içlerindeki boþluklarda
oluþtu sevgi kýrýntýlarý...
O'nu görmeden, O'nunla tartýþmadan olamýyordu Yazgý.
Alýþmýþtý O'na, O'nun baðýrmalarýna.
Açýldýlar birbirlerine bir gün bir tartýþma anýnda
"seni inatçý, seni seviyorum" dedi adam..
Yazgýnýn aðzýndan kaçýverdi sözcükler,
"seni ukalâ adam, seni çokkkk'un içinden de çok seviyorum"
Ne demekti "çok" un içinden çok sevmek?
O an oluþan sözcüktü iþte.
Ýkisi de güldüler bu söze, gelen günlerde çokca güldükleri gibi.
.
Ýyi adamdý ancak eksiði Yazgý'yý iyice tanýmamýþ olmasýydý.
Kendince haklýydý da belki,
çünkü yaþam O'na olumsuz o kadar çok þey göstermiþti ki.
Günler eskidikçe sevgileri dönüþmeye baþladý aþka..
Geceleri birbirlerini düþlüyor,
sabahlarý görmek için bahaneler arýyorlardý.
Gözleri birleþtiðinde
yürekleri yerinden çýkarca çarpýyordu..
Her yer, her þey ikisini anlatýyordu onlara.
Göremeyince özlemleri büyüyor,
sýðamaz oluyordu içlerinde.
Birbirlerine koþmak, sarýlmak, kucaklaþmak,
kokularýný doymaya, doymaya içlerine çekmek istiyorlardý.
Hiç bir þey umursamaz oldular adeta.
.
Aþk bu ya arttýkça
bencillik, kýskançlýk da getirdi beraberinde.
O, Yazgý' yý kýskanmaya baþladý delice.
Seven tabi ki kýskanýrdý sevdiðini..
Ancak kýskançlýklar bencilce suçlamalara yönelmeye baþladý...
Geçmiþte yaþadýklarýndan mý bilinmez,
bir gün terkedileceði düþüncesi çýldýrtýyordu O'nu.
Yazýn gelmesi, sýcaðýn artmasýna inat,
söylenen sözler Yazgý'nýn içini ürpertmeye, üþütmeye baþladý...
Bu sevdiði miydi?
Sevgi bu olamaz diye düþünmeye baþladý çoðu kereler Yazgý..
Sevgide emek vardý tabi ki, ama güven de þarttý.
Kuruntular, acabalar,
"ne derler", varsayýmlar arttýkça, arttý...
Tabularý aþamýyor, kuruntularýndan sýyrýlamýyordu adam...
Eski yaþanmýþlýklarý peþini býrakmýyordu bir türlü..
Her an beyninde kýyaslamalar, nedenler, niçinler koþuþuyordu.
O'na göre özgürlüðüne çok düþkündü.
Oysa yýllarca hiç bu aklýna gelmemiþti bile Yazgý'nýn.
Özgürlüðü herkes isterdi, ama bencilce olmamalýydý.
Özgürlük tek yanlý yaþanýrsa özgürlük olur muydu ki??
Birþeyler eksilmeye mi baþlamýþtý sanki?
Aðýr gelmeye baþladý sevdalarý..
Yazgý seviyordu, gerçekten seviyordu, ancak gururluydu da.
Yapmadýklarý için suçlanmasý, herþey için sorgulanmasý,
uzaklaþtýrýyordu O'nu sevdiðinden.
.
Bahar çoktan gitmiþ, yaz da bitmek üzereydi bu tartýþmalarla.
Geliyordu Sonbahar...
Yazgý sevmezdi "sonbahar" sözcüðünü...
Ýkincibahar derdi sonbaharlarýnda hüznü silmek için.
O'na göre giden baharlarýn sonu olamazdý.
Her yaz ve kýþtan sonra gelecekti mutlaka.
Ýþte yeni bir ikincibaharda sallanýyordu sevdasý...
Oysa dolmamýþtý bile sevgiyle sevda tasý.
Çeliþkilerle, acabalarla boðuluyorlardý.
Gene O "terkedeceksin beni biliyorum" dediðinde,
Yazgý "bu gerekiyor, bitmeli" diyebildi, yüreði titreyerek.
Yazgý'ya göre kaybetmek deðildi bu ikisi için de..
Vazgeçmekti belki birþeylerden,
sevdayý daha fazla yýpratmamak,
daha çok üzmemek, üzülmemek uðruna.
Bitmesi gerekti, bitmeliydi..
Üç mevsim yaþadýðý aþkýný o gün,
o ikinicibahar günü,
sakladýðý yaþlarýyla gömdü yüreðine Yazgý.
.
Gülümsedi Yazgý yýllar sonra.
Piþman deðildi.
Sonsuz olmasa da güzeldi aþký yaþamak.
güzeldi sevgi sözcüklerini duymak.
Suçlu da yoktu aslýnda..
Çünkü böyle gelmiþ, böyle gidecekti
böyle yazýlmýþtý bu yasa....
.
11/09/2002
Nesrin Göçmen