GÜZ GÜNÜ
Bir sonbahar günüydü; yalnýz ve solgun,
Seyrettim aðaçlarý gözlerim dolgun.
Nasýl teslim olmuþtu tabiat kara,
Veda etmekteydi aðaçlar yapraklara...
Mevsimin beklenmeyen bu ilk karýný,
Baktým,üþüdüm,düþündükçe yarýný…
Dalda yapraklar gibi sallandý mevsim,
Yuvasýz kuþlar gibi göçtü hevesim.
Dallarýn sesini dinledim gönülden;
Farksýzdý kalbim, kýþta açan bir gülden.
Seni son defa görüp gitmek olunca,
Çökmüþtü hayallerim boylu boyunca.
Yalnýz, bir parkta bekliyordum yolunu,
Demiþtin son görüþmemiz olduðunu.
Ta uzaktan duymuþtum ayak sesini,
Bilirdim, hiç sevmezdin bekletmesini.
Rüzgâr gibi esip, uçtum yerimden,
Donmuþ bir ölüydüm o an kederimden.
Attýðýn her adýmda sevdanýn izi,
Eridi , kar gibi sildin mazimizi.
" Niçin, nasýl, neden" manasýzdý bugün;
Dudaðýn kederliydi, gözlerin üzgün.
Hayýr, sana yalvarmayacaðým, asla!     
Ne yapsam deðiþmeyecek nasýl olsa.
Yalnýz, duyayým, söyle son sözlerini!
Gerek yok, kaçýrma benden gözlerini!
Biz düþman deðiliz, zamanýn hatrý var,
Fakat adýn kalacak:"Ayrýldýðým yar!"
Dudaðýndan uçuþan ýlýk nefesin,
Soldurdu dallarý, döküldü yapraklar.
Varsýn diyen adýna Sonbahar" desin,
Bað bozumum, kar benizlim, biricik yar!
Sen, baharsýz ömrümün sonbaharýsýn;
Hüzünlü þarkýmýn þen bestekârýsýn.,,
Gönlü kýrýk kuþlar, öterken dallarda,
Hatýrlayýp aðlarým her sonbaharda...

Ünver PAZARLI