Hayatýn giderek anlamsýzlaþtýðýný hissedebiliyorum. Birkaç sene sonra o çok eleþtirdiðim basmakalýp insanlardan birine dönüþeceðimin farkýndayým. Bu týpký çok güzel olduðunu düþündüðün bir filmi izlerken aslýnda ne kadar kötü olduðunu fark etmek gibi… Hani içinizden bir ses hep tamam þimdi güzel olacak der ya; beklersiniz filmin sonuna kadar. Fakat öyle bir an vardýr ki artýk hayalinizdeki o mükemmel filme ulaþamayacaðýnýzý anlarsýnýz. Ve birden tüm filmi baþtan sona kabullenirsiniz. Filmden çýktýktan sonra güzeldi ama beklediðim gibi çýkmadý dersiniz. 2 gün sonra birisine anlatýrken ne kadar muhteþem olduðunu söylersiniz peki neden? O da ayný hayal kýrýklýðýný yaþasýn diye mi? Hem kýskançlýk, hem bencillik bir insan bedeninde ayný anda nasýl barýnabiliyor? Bu yüzden korkuyorum. Hayatýmýn çok güzel olacaðýný, herkesten farklý olacaðýmý düþünüp durdum onca sene ve þimdi sanki her þeye boyun eðmiþ gibiyim. Kýsacasý ‘o andayým’. Ve birkaç sene sonra kabullenmeye baþlayacaðým. Ýsyan evrem bittiðinde kabullenme evresi baþ gösterecek. Peki, o zaman ben de kýskançlýðý ve bencilliði ayný bedene sýðdýrabilecek miyim? Yoksa bu sadece birkaç insana özgü bir þey mi?

Okyanustaki rüzgâr, kalbimdeki rüzgârlara benzer. Oysa kalp hassastýr, rüzgârlar deðemez ona, deðse bile o vazgeçer kendinden, bedenden uzaklaþmak ister. Yabancý gelir ona o soðuk, o garip esinti. Nasýl bir histir rüzgâr? Sanki ipek bir eþarp gibi tenimize deðmesi... Bazen de kavrar insaný, tüm bedeni kavrar bu nedir; bir ruh gibi? Hayatýn anlamsýzlaþmaya baþlamasý, kalbimin rüzgârlara yabancýlaþmasý, rüzgârlarýn tenimden vazgeçmesi. Ölüm bu mu, intihara giden engebeli yol bu mu? Aslýnda hepimiz intihar ediyoruz bir þekilde. Stres, melankoli, sigara, öfke tüm bunlar bedene saplanan birer býçak. Týpký o aptal filmleri çeken yönetmenler gibi. Onlarda aptal filmler de aptal hayatta öyle. Oysa hep gülecek bir sebebim vardý. Ama þimdi gittikçe büyüyorum ve büyüdükçe gerçeklik artýyor. Keþke hep kendi dünyamda kalabilseydim. Hayali arkadaþlarým vardý küçükken, keþke gitmeselerdi ama o zaman da deli derdiniz. Þimdiyse intihara eðilimli olduk. Delirmek mi, intihar mý yoksa uyum saðlamak, ‘kabullenmek’ mi?

Bir pamuk þeker gibi hayat benim için; yemesi zevkli. Ama aðzýma attýðým en büyük parçalar bile hemen çözülüyor dilimde. Ve sonuna geldiðimde ne olacaðýný biliyorum: Çubukta kalan ve asla yetiþemeyeceðim küçük ama en lezzetli parçalar. Sonrasýnda hep yapýþ yapýþ olur ya eller iþte ona sinir olurdum ve sýrf bu yüzden yemezdim bazen. Hayatta da çok istediðim þeylerin sonunu düþünüp yapmadýðýmý, yapamadýðýmý fark ettim. Çünkü kötü olacaktý sonlarý ama o þeyleri yaparken alacaðým haz buna deðmez miydi? Bunu daha çok yapmaya baþladým son zamanlarda çünkü büyüyorum, kalbimdeki deli rüzgârlar okyanuslarýn oldu. Artýk daha mantýklý düþünmeliyim. Pamuk þekerin dibinde kalacak parçalarýný kurtarmaya bakmalýyým. Anlamsýzlaþan hayatýma bir anlam katmalýyým. Her ne kadar istemediðim þeyleri yapmak zorunda olsam da bu filmi kabullenmemeliyim. Çünkü ben kýskanç ve bencil olmak istemiyorum. Ýntihar hep durmalý kafamýn bir köþesinde ama asla ona bir soru sormamalýyým, ona danýþmamalýyým. Delirmeliyim, yeniden deli olmalýyým ama asla belli etmemeliyim. Böylece rüzgârlarýmý geri alabilirim. Kalbim yabancýlaþmamalý, bedenimi terk etmemeli, henüz çok erken. Rüzgâr bana sadýk kalmalý, tenimi terk etmemeli, zaten artýk çok geç çünkü o serinliði tattýktan sonra ondan vazgeçmek zor oluyor. Yine de biraz vazgeçtim kendimden; biraz daha ciddi, biraz daha az soru soran hatta hiç sormayan…

Gerçeklik kavramaný yitirmiþ beyinlerdeki küçük sorulara yanýt aramakla geçen bir ömür düþünün, bütün sorularýnýn cevaplarý ne olurdu? Bütün sorularýn ortak cevabý?