Bahçebaþý Lisesi ilk mezunlarý

Geçen gün Sevgi hoca beni aradý.
Sesi 20-25 yýl önceci sýnýfta ders anlattýðý gibi sýcak ve þefkat doluydu.
Evet yanlýþ duymadýnýz aradan 25 (hatta 30..) yýl geçmiþ olmasýna raðmen biz Bahçebaþý Lisesi ilk mezunlarý olarak, öðretmenlerimize karþý hâlâ saygýda kusur etmeyen eðitim camiasýnýn -nesli tükenmek üzere olan- örnek öðrencilik anlayýþýmýzý sürdürmekte olan vitrinlik öðrencileriz.
Sevgi hoca ile konuþurken zihnim 30 yýl öncesi öðrencilik günlerimin film þeridini sarýyor gayri ihtiyari…
Ýnsan, belki 25–30 yýl öncesi yaþadýklarýný geri getiremiyor ama ‘tahayyül ederek’ tekrar yaþayabiliyor iþte.
Ýnan ben, (Sevgi hoca ile telefon görüþmesi esnasýnda…) o geçmiþ günlerin aynýsýný yaþadým.
Sevgi hoca tahtada ders anlatýyor; Vahap muziplik yapýp dersi kaynatýyor. “Vahap” sýnýfýmýzýn en iriyarý öðrencisi… Hem hangimiz “iri” deðildik. (Bilmem nasýl anlatsam ben bizim sýnýfý? Siz “Hababam Sýnýfý” ný bilir misiniz) ("Hababam Sýnýfý" Rýfat Ilgaz'ýn en önemli eserlerinden biridir. Günümüze kadar Türkiye'de yazýlmýþ en iyi mizah kitaplarýndandýr. Bir süre sonra tiyatroya sinemaya da uyarlanmýþ ve her izleyiþinde hem güldürüp eðlendiren hem de eðitim adýna bir þeyler vermeye çalýþan bir eser/film..)
Ýþte bizim sýnýfýmýz, “Hababam Sýnýfý” gibi bir sýnýftý.
Toplam biz; 29 kiþiydik yani alfabemizin harfleri kadar essah ve gerçek bir kemiyet arz ediyorduk. 29’un 5’i kýz öðrencilerdi. (Bu arada vefat eden Senem Deregözü kardeþimize Allah’tan rahmet diliyorum.) Senem’i saymazsak diðerleri –bana ulaþan en son bilgilere göre- sað selim hayattadýrlar. Kimi öðretmen, kimi mühendis kimi bilmem ne görevde –aþaðý yukarý- hepsi de önemli görevdeler þu an…
24 erkek ve 5 kýz öðrencisiyle Bahçebasi Lisesi ilk öðrencileri… (Yanlýþým varsa beni ikaz edebilirler arkadaþlar…)
(Bu vesileyle tüm bu deðerli ve de numunelik sýnýf arkadaþlarýma en içten duygularýmla sevgi saygýlarýmý iletiyor yeniden birbirlerimizle iletiþime geçmesini istirham ediyorum.)
Aslýnda yalnýz öðrenciler olarak deðil öðretmenlerimizle de (hayattalarsa ki, hayattalar inþ.) iletiþime geçelim.
Mesela benim Sevgi hoca ile konuþtuðum gibi ya da Sevgi hocanýn beni ‘facebook’tan’ arayýp bulmasý gibi. Hâsýlý kelam dünya çok küçüldü dostlar. Hepimiz bir kavanoz þiþesine konulmuþ balýklar gibiyiz, isteyen isteyeni hemen bulabiliyor…
Sevgi hoca, o zamanlar çiçeði burnunda genç bir öðretmen.
Telefonda; “ben sizi unutamýyorum, siz benim ilk göz aðrýlarýmsýnýz” derken sesi pürüzleniyor, belli ki o da ayný heyecaný yaþýyor. “Ben sizden sonra da çok öðrenciler okuttum ama hiç biri sizin beni heyecanlandýrdýðý kadar heyecanlandýrmadý…” þeklinde bir þeyler söylüyor sanýrým. Tabii ki ben duyamýyorum gerisini zira ayný duygu krizini ben de yaþýyorum….
Biz, Bahçebaþý Lisesi ilk mezun öðrencileri gerçekten farklýydýk. Farklý olduðumuzu yalnýz biz deðil tüm öðretmenlerimiz hatta bir alt sýnýftaki tüm öðrenciler de biliyor ve bizlere gýpta ediyorlardý. (Yanlýþým varsa hemen 0 422 337 10 10 telefondan Muzaffer Koçyiðit’i arayarak sorabilirsiniz. Çünkü Muzaffer hoca hâlâ ayný okulda görevde…)
Bizler farlý olduðumuz kadar öðretmenlerimiz de farklýydý aslýnda…
Sevgi hoca hâlâ telefonda konuþuyor: “Þevkeeet (ismimin sonunu uzatarak) sana kýrgýným; yazýlarýnda Aynur hoca’dan bahsediyorsun bana gelince bir cümle yok!..”
“Aynur da kim diyeceksiniz. Aynur bizim Türkçe öðretmenimiz. O gün bu gündür Türkçeyi bizlere sevdirdiði için Aynur hocadan daha çok bahsetmiþimdir ama ben tüm hocalarýmý hâlâ seviyorum. Örneðin derslerde en çok tartýþtýðýmýz Hüseyin Kipel’i bile özlüyoruz (Hüseyin Kipel Ýzmir’de ikamet ediyor. Aynur hoca; Yalova’da. Sevgi hoca Bursa’da, Cennet hoca… Sahi Cennet hoca hayatta mýdýr? Ya Nizamettin hoca? Ramazan Þahin hoca’yý bazen görüyorum. Vehbi hoca da, Mahmut hoca da, Abdulkadir hoca Malatya’dalar… Bir de Sabriye hoca vardý, onun da üzerimde emeði çok. (Nerede olduðunu bilmiyorum tabii ki…) sahi Pirzeyt hoca da Malatya’da deðil mi, eskiden bazen karþýlaþýrdým da, þimdi göremiyorum…
Üzerimde emeði en çok olan hocalarýmýzdan biri de Hüseyin Çelikbað… (Hüseyin Çelikbað birkaç yýl önce vefat etti Allah rahmet eylesin.)
Sevgi hoca telefonda: emekli olduðunu ve memleketinde ikamet ettiðini konuþuyor. Bu arada Malatya birkaç kez gelip gittiðini de vurgulayarak söylüyor. O zaman da ben sitem ediyorum; “Malatya’ya geldiði halde bizleri sormadan, görmeden nasýl gidersiniz?”
Zihnimde yine okul yýllarý…
“…Bir gün, Türkçe dersinde Aynur hoca bize serbest bir kompozisyon yazdýrmýþtý. Ben, “Dað Delhörü” baþlýklý bir kompozisyon yazmýþtým. Okurken Aliþ’in kýs kýs gülmesinden yarým kesmiþtim. Benimle alay etmiþti. “Türkçe bilmiyorsun” diyerek dalga geçmiþti. Kendimce yazma iþini ilerletmeme raðmen gerçekten de Türkçe’yi hâlâ öðrenememiþ olabilirdim ama Aliþ’in dediði gibi de deðildim hani. “Dað Delhörü”nün ne anlama geldiðini Türkçe öðretmenim de bilememiþti. Ama ben, bu kelimeyi bir yerlerden duymuþ gibiydim. Bana göre bu kelime; “Gözüpek, korkusuz, pervasýz, kahraman, yiðit veya yabani vahþi, azgýn zorlu…” gibi manalar içermekteydi ve ben o anlamlarda kullanmýþtým ama gel de bunu Aliþ’e anlat. Aliþ’e göre ben, en büyük suçu iþlemiþ bulunmaktaydým, hem de affý mümkün olmayan bir suç! Aliþ’e göre Türk Dilini katletmiþtim! Türk Diline ve literatürüne yeni bir kavram getirme gafletinde bulunmuþtum.”
(“Aliþ” dediðim; bizim Ali Güner… (Yukarýdaki paragrafý Hayat Yayýn Grubu markasýyla "Popüler "kitaplar arasýndan çýkan. “Ýstikbal” adlý kitabýmdan aldým. Merak edenler; okul yýllarýmýzýn bir kýsmýný yansýtmaya çalýþtýðým bu eserimi okuyarak merakýný giderebilir.)
Sevgi hocanýn telefondaki en cümlesi; “haydi gözlerinden öptüm” oluyor. Ben de ellerinden öptüm hocam, tüm hocalarýmýn ellerinden öpüyorum, sýnýf arkadaþlarýmýn da gözlerinden…
Not: Sizce de bu yazý býçakla kesilmiþ gibi olmadý mý?
Oldu tabii ki…
Ama bu yazýnýn sonu bu deðil tabii ki, bu minvalde söylenecek daha çok sözümüz var.
Ölmesek baþka bir güne…