Hayat; akışkanlığınla yılları sürükler ve bizler kocaman insan olduğumuzda çocukluk anılarımızı ve yaşanılanları unutuveririz. Yavrularımızdan yapmadıklarımızı isteriz ki; egomuz tatmin sınırına dayansın, isteriz ki, onlar hata yapmasın.


Onları can olarak kabul ettiğimizde ise; işte o zaman idrak şuurumuz açık, saygılı ve sevgili oluruz.


Temelinde sevgi olan tohumlar er ya da geç filizlenir hayat bulur can bulur. (sabır ve şükür ile)

Sadece kurallar çerçevesinde, korkutulmuş bir ailede yetişen çocuk ne kadar sorumludur ne kadar başarılı olur tartışılır..


Bizler hayatın büyük çocukları, bizler yeni neslin ebeveynleriyiz. Hedefimiz belli; yarışan, savaşan, ezen, saygısız bir nesil yetiştirmek! Yoksa değil mi? ben mi yanlış görüyorum!
Öğretici bizleriz, örnek olan da biz, peki o zaman bu çocuklar niye böyle?
Cinayetler, uyuşturucular, yanlış evlilikler, paraya tapınmalar ve bir sürü çatışmalara maruz kalan isyancı gençlik..

Hatalarımız sevaplarımızdan daha üstün geldi belki de; bunun muhasebesini yaparsak anlarız nerede yanlışlarımız var.


Para her şey mi ki! Aşk’ı da satın almış çocuklarımızın sevgisini de çalmış.
Aile o kadar kutsal dır, o kadar rahatlık ve huzur doludur ki; bizler yerle bir etmişiz o güzelliği.

Ne kadında gurur kalmış ne erkekte endişe. O kadar rahat vurmuşuz bütün eksiklikleri yüze, o kadar güvenmişiz de bir türlü saygılı olamamışız sevdiklerimize…

Çocuklarımızı nasıl yetiştiriyoruz? ya da yetiştiremiyoruz?



“Ağaç yaş iken eğilir” sözü ne kadar doğru..



İyi nesil yetiştirelim ne olur. Eğitimini, sıkmadan, sevdirerek yapalım ki, toplum iyileşsin. O kadar kolay ki her şey, biz zorlaştırıyoruz. Bir sürü para harcamaya da gerek yok. Yapmamız gerekenlerin başında; kararlı bir duruş, yapmacıksız sevgi, zengin hoşgörü ile saygı, yalan söylememek ve onlara övgü dolu sözler söylemek..

İşte başarının sırları bunlardan geçiyor.

Okul öncesi güveni ona sağlamak okuldaki başarısını sağlıyor. Ona yapabilir “sin’i” aşılamak gerek. Sevdiği alanları kısıtlamadan onu dinleyerek, süslemek gerek. Anaokulunda yaptığı resimleri çevresinde bulunanlara çok güzel yaptığını söylemek bile onun daha güzel şeyler yapmasına olanak sağlar. Bunu ben yaşadığım için kaleme almayı düşündüm. Belki okulda yavrusu olan velimiz okur bu yazımı ona biraz faydam olur diye..

Sakın ha, çocuğunuz okula başladığında heyecan ve korkularınızı dile getirmeyin. Nasıl yapacak, zormuş gibi sözleri asla yanında konuşmayın. Gayet rahat olun, heyecanına ortak olun ama kesinlikle derslerini yapmayın. Yanlış yaptığında onun yaptığını silip, doğrusunu yazmayın. Hele o istemeden kontrol etmeyin. Öğretmenler biraz kolaya kaçıp kontrol edin dese bile rest çekinJ

İlkokula başladığında kızımı hatırlıyorum; yazı yazarken yorulduğunu ve içimin acıdığını. Asla; bırak ben yapayım demedim. Biraz dinlen sonra yaparsın dedim hep.

Beraber yapmadık derslerini ve hep ondan danışmasını bekledim. Sorduğum zamanlar da oldu tabi..

Şükürler olsun ki okul sorunumuz olmadı, takdirle bitirdik orta öğretimini ve kızım fen lisesini kazandı. İnşallah istediği gibi bir hayat yaşar o yüzden endişelerim ve korkularım olmuyor değil ama ona bu konudan bahsederek boşuna endişe ettirmedim hiç. Yaparsın dedim hep, başarabilirsin!



Yapım gereği benim gibi heyecan ve endişe eden annelere diyorum ki; siz siz olun çocuklarınızı çok sorgulamayın. Bekleyin o anlatsın, sürekli şöyle yap, böyle yap yerine sence nasıl olur diye sormayı deneyin. Bırakın özgürlüklerini yaşasınlar, siz çocuk olmadınız mı?



Kıymetlidir, bizim saydığımız canlarımız. Hak etmeli tabii ki en iyisini, en güzelini. İyi meslekleri olsun değil mi, ama mutlu da olsunlar. İyi insan yetiştirmek; ahlâklı ve hoşgörülü olması için elimizden geleni yapmalıyız.

O yüzden ne olursunuz yönetmeyi bırakın; onları dinlemeyi bilin. Tarafsızca panik olmadan hem de.

Yol gösterici olmazsanız çocuklarımız başka yollara sapabilirler. Onlara en iyi aile olmayı gösterin (eşler arası ilişkiler ve gösterilen saygı ve sevgi onlara örnek ) bu sizin sorumluluğunuz, onların beslenmelerine dikkat edin ama zorlamadan. Az yemelerine isyan etmeyin. Özellikle okula gitmeden önce kahvaltı etmelerini sağlayın (1 adet ceviz muhakkak olsun masada:))

Sorumlu olan anne zaten görevlerini bilir, babadan da yardım alır. Babayı saha dışına itmek yapılan yanlışlardan biridir. Baba sadece otoriter değil sevgili olmak zorunda dır. Anneye sarılan ve çocuklarını kucaklayan, her zaman fikir veren birey olmalı.

Huzur olan evde yaşayan bir çocuk, dikkat eksikliği yaşamaz, anlatılanları dinler ve anlar. Kitap okumaktan zevk alır. Sorunlu olan bir ailede ise; çocuk kaçmaya delik arar, derslerini yapmak istese bile kendini veremez. Sorunlu çocuk diye gösterilir hep, arkadaşlarıyla kavga eder ya da içine kapanır.



Bizler; madem çocuklarımızı dünyaya getirdik, onları en iyi şekilde eğitmek iyi insan etmek zorundayız. Bizler, o eğitimi alamadıysak yardım alabiliriz. Komşuya, arkadaşa şikâyet etmek yerine ana baba eğitimi olan yerlere ya da eğitim ile ilgili kitaplara zaman harcamalıyız. Okumak cahilliğimizi alır. Çocuklarımıza da yaklaştırır.

Başarı elimizde arkadaşlar yeter ki içten sevelim, sarılalım sıkı sıkı aşklarımıza. Eleştirerek ya da kıyas ederek bir yere varamayız ki!

Onlar; küçük masum yürekler, yalansız niyetler…

Çocuklarımızı gerçekten seviyorsak onların düşüncelerine saygı göstermesini bilmeliyiz. Tekrar ediyorum sakın ödevlerini siz yapmayın; nasıl alışırsa öyle devam eder. Sorumluluk sahibi olan çocuklar yetiştirelim ki vatana millete hayırlı olsun, güdülmeden aklını kullanan bireyler olsunlar ki başkalarının düşüncelerine de saygı gösterebilsinler.





Sevgi ve hoşgörüyle..



H.Deniz
Bursa
22Eylül2010