Gönen, dünyanýn en güzel kasabalarýndan birisidir. Ömer Seyfettin gururla “Ben Gönen’de doðdum” der hikayelerinden birisinde. Gönen, benim de güzel ve sevimli anýlarla hatýrladýðým, kutsal öðretmenlik görevini ifa ettiðim þirin beldelerden birisidir. Ömer Seyfettin’e olan sevgim ve saygým, beni öðretmenlik göreviyle bu kaplýcalarýyla ünlü, þirin beldeye kadar sürüklemiþti sürüklemesine ama, bundan daha ilginci, görev yaptýðým okulun adý da hikâye yazarýmýz Ömer Seyfettin’in ismini yaþatmayý amaçlýyordu. Okulumuzun adý Gönen Ömer Seyfettin Anadolu Lisesiydi. Her biri birbirinden zeki ve sevgi dolu öðrencilerimin arasýnda, haksýz bir özentiyle kendimi Ömer Seyfettin yerine koyup dolaþtýðým anlar da olmadý deðil. Çünkü Ömer Seyfettin bir Edebiyat Öðretmeni’nin ya da bir Türkçe Öðretmeni’nin özenebileceði yegâne büyük Türkçecilerden birisiydi. Ama burada nakledeceðim hatýramda, yolumun Ömer Seyfettin’le gerçekten nasýl kesiþtiðinin izlerini bulabileceksiniz.

Büyük Türk hikayecisi Ömer Seyfettin, senenin belli dönemlerinde yurdun çeþitli yerlerinde olduðu gibi, bu büyük insanýn doðum yeri olan Gönen’de de çeþitli törenlerle anýlýr. Ömer Seyfettin’in ismini taþýyan okulumuz ise bu anma törenlerinde en büyük sorumluluðu üstlenir; büyük hikayecinin hatýrasýný gelecek nesillere aktaracak etkinliklerin baþ aktörü olurdu. Yine böyle bir etkinlik için bütün öðrencilerimizle, kýdemli bir Edebiyat Öðretmeni olan Mehmet Hocamýz ve de biliþim alanýnda eline su dökülemeyecek derecede tecrübeli olan Muharrem Hocamýzýn da büyük katkýlarýyla bir anma etkinliði düzenlemiþtik. Aralarýnda Gönenli küçük çocuklarýn çoðunlukta olduðu kalabalýk bir seyirci topluluðu, sunuculuðunu bendenizin gerçekleþtirdiði, öðrencilerimizin birbirinden güzel etkinliklere imza attýðý programý izlemeye koyulmuþtu. Benim kadar öðrenciler de heyecanlýydý elbette. Program sýrasýnda bendeniz de Muharrem Hocamýzýn hazýrladýðý projeksiyon gösterisinin eþliðinde “Ben Ömer Seyfettin’im” adlý bir þiiri okuyacaktým. Bu þiir kendi yazdýðým bir þiirdi. Ýþte Ömer Seyfettin’le yollarýmý kesiþtiren mucize diriliþ olayý tam da bu sýrada gerçekleþmiþti. “Ben Ömer Seyfettin’im” nakaratlý þiirin yeni mýsralarýný her okuyuþumda, az önce þen þakrak, baðýra çaðýra programý izleyen küçük çocuklarýn birden bire suskunlaþtýklarýný, beni dikkatli bakýþlarla yer yer de gözyaþlarýyla süzdüklerini müþahede etmiþtim. Sanki þu anda büyük bir mucizeye tanýklýk ediyorlardý. Ben de elbette eskisinden daha þaþkýn ve heyecanlýydým þimdi. Daha sonra göz ucuyla arkadaki bilgisayar sunumuna göz attýðýmda daha bir heyecanlanmýþ, adeta neredeyse sahneden düþecek derecede elim ayaðým birbirine karýþmýþtý. Sunumda bana ait kocaman bir resmin tam da üzerinde, büyük puntolarla ÖMER SEYFETTÝN yazdýðýna þahit olmuþtum. Resmin yanýnda yazdýðým birkaç kitabýn tanýtýmý da yapýlmýþtý.

Deðerli meslektaþým Muharrem Bey, tamamen iyi niyetlerle, “Ben Ömer Seyfettin’im” adlý þiiri okuduðum sýrada, tam da ÖMER SEYFETTÝN yazýsýnýn altýnda benim çalýþmalarýmýn da tanýtýmýný yayýmlamýþtý. Þiiri okumayý bitirdiðimde bilhassa küçük çocuklarýn, kýsa bir durgunluðun ardýndan beni ayakta alkýþlamalarý, bendenizi daha da duygulandýrmýþtý. Bazý çocuklarýn minik parmaklarýyla beni iþaret ederek:

“Bakýn Ömer Seyfettin yaþýyormuþ!” “Olamaz, þiiri okuyan Ömer Seyfettin’miþ!”

þeklinde devam edip giden yorumlarýný da iþitmiþtim ki, ister istemez çocuklarýn kendi hayal dünyalarý çerçevesinden þahit olduklarý bu mucize, öðretmen arkadaþlarýmýn yanýnda beni de tebessüme getirmiþti. Hatta o gün Bandýrma’ya doðru yola koyulduðumuz minibüsle Gönen sokaklarý içinden geçerken, kimi çocuklarýn gülen yüzlerle ve þaþkýn bakýþlarla beni iþaret etmeleri de unutamadýðým bir aný olarak hafýzama kaydedilmiþti.

Evet, sahnede bir mucize yaþanmýþtý. Kýsa bir süreliðine de olsa Ömer Seyfettin dirilmiþti. Kendisini çok seven sýradan bir Edebiyat Öðretmeninin gözlerinden çocuklarýn umutlarýný, yüreklerindeki güzellikleri seyretmiþti büyük hikâyecimiz. Çocuklar kýsa bir süreliðine de olsa, aslýnda onun týrnaðý bile olamayacak bir öðretmenin bakýþlarýnda, büyük hikayecimiz Ömer Seyfettin’in gülümseyen gözlerini görmüþlerdi.

Gerçekten de Ömer Seyfettin dirilmiþti. Yüzlerce Gönenli çocuðun gözleri önünde gerçekleþmiþti bu mucize. Sahnede heyecandan tir tir titreyen bu acemi öðretmense, o gün baþka bir mucizeye daha þahit olmuþtu. Genç yaþta öldüðü söylenen Gönenli Ömer Seyfettin, aslýnda ölmemiþti. Sahnede þiir okuyan onlarca genç ve bu performansý izleyen yüzlerce seyircinin yüzlerinde Ömer Seyfettin’in Sonsuzluk alemlerinden sýzan bakýþlarý ayan beyan görünüyordu. O zaman insanlarýn asýl aramasý gerekenin, para, mal, makam ya da geçici þöhretten ziyade Ölümsüzlük olduðunu anlamýþtým. Ölümsüzlük ise, ne batýnýn karanlýk medeniyetinde, ne de bizim þahsi ihtiraslarýmýzýn ardýndaydý.

Ölümsüzlüðün bestesi, kendi medeniyetimizin notalarýnda; Gönen’in ve Anadolu’nun bütün beldelerinde çarpýp duran sevgi dolu yüreklerin umut renkli dualarýndaydý.