Bildiklerimi Unuttum

Kar yaðmýþ þehrin sokaklarý ýssýz. Her gün gazetesini alýp fýrýndan yeni çýkmýþ, dumaný tüten ekmelerden alýp evlerine dönenler yok. Okula gitmek için servis bekleyen öðrenciler var sadece. Eskiden yürürdük okula, kar, yaðmur, çamur demeden, sýký sýkýya üstümüzü giyer, bir bere ve kaþkolla sarýnýp sarmalanýp yolcu edilirdik, unutmuþum yollarda iz bile yokken komþunun çocuklarýnýn benim býraktýðým izlerden geldikleri günleri.

Bembeyaz örtü çekilmiþ sokakta ilk yürümenin verdiði bir heyecan vardý, sanki aya ilk ayak basan insan gibi hissederdim kendimi. Benden baþka kimse yok, benim ayakkabýlarýmýn býraktýðý izlerden baþka iz yok, sokak köpekleri bile daha çýkmamýþlar sabah voltalarýna, kediler yok, kuþlar yok, camlardan bakan insanlar bile yok. Bomboþ sokakta benden baþka kimse yok, yeni keþfedilmiþ bir dünyada sokaðýn tek sahibi olarak yavaþ adýmlarla caddeye çýkar ve benden önce gitmiþ olanlarýn izlerinden devam eder ve devam ettikçe yalnýz olmadýðýmýn farkýna vararak kurduðum düþ, düþsellikten çýkýp gerçekle karþýlaþýrdým.

Bazen inat eder, kimsenin basmadýðý yerlere basarak giderdim, kendi yolumu kendim açardým. Belki çocukça bir oyundu belki de arkamdan gelecekler için en kestirme, en iyi yolu açmak için. Yýllar geçti bildiklerimi unutmuþum iþte, þimdi bir düþüncesel uykudayým sanki, artýk nedense hep baþkalarýnýn býraktýðý izleri takip ediyorum, yeni yollar açmaktanmý korkuyorum acaba, yoksa arkamdan kimsenin gelmeyeceði düþüncesimi ürkütüyor beni.

Oysa emindim okula giderken perdelerin arkasýndan bakan insanlarýn olduklarýna, sokakta birisinin açacaðý izi beklemekteydiler gazetelerini ve ekmeklerini almak için. Açýlacak izi görüp cesaret almak için, birisi gitmiþ o giderse bende giderim diye, beklemektelerdi tül perdelerin arkasýnda gizlenerek, kimseye görünmeden, korkarak, cesaretsizce. Belki bir kaçý hazýrcýlýkla, ama beklemekteydiler, ilk gidenin arkasýndan gitmeyi.

Bu gün sürüden ayrýldým yine, kendi yolumu kendim açtým kara bürünmüþ bembeyaz sokaðýmda. Ýlk izler benimkilerdi, ve arkamdan geleceklerdi, fakat bu kez onlarýn arkamdan geleceklerini düþünmeden, kendim için, ilk olmak için deðil, bir deðiþiklik olsun diye deðil, kendi yolumu kendim açmak için yürüdüm. Bildiklerimi unutmuþum dememek için yürüdüm kimsenin yürümediði kar yýðýlý tümseklerden, üst geçit merdivenlerinden, beyaza bütünmüþ þehrin caddelerinden. Bildiklerimi unutmuþum… hatýrladým, Aya ilk ayak basan olmanýn verdiði heyecaný, mutluluðu, huzuru...


Sýrdaþýma Sevgilerle