Mobil Terör…

Serseri mayýn gibi ortalýkta dolaþan þu genç bayanlarýn elindeki cep telefonunu alacak kimse yok mu?
Kimse yok mu cep telefonla gelen mahremiyetin tükeniþine ‘dur!’ diyebilecek…
Gün boyu mesaj çekerek parmaklarý aþýnan genç bayanlarýmýzýn içine düþtükleri cep telefonunun tuzaðýndan kurtaracak kimse yok mu?
Saðlýk uzmanlarý; bilinçsiz kullanýlýn cep telefonlarýnýn kanser virüsü yaptýklarýný söylüyor.
Lakin cep telefonu, kanser virüsünden de daha çok hýzlý girdi masum hayatýmýza…
Öyle ki; bilinçsizce kullanýlan cep telefonlarý, bir kanser virüsü hýzýyla hayat damarlarýmýzdan gezinip; bizleri her gün bir adým daha ahlaki çöküntüye savrulmaktadýr.
Elbette ki cep telefonunu kullanmaya karþý deðiliz.
Teknolojinin diðer nimetlerinden faydalanýldýðý gibi cep telefonu nimetinden de faydalanýlmalýdýr.
Ama bilinçli, ama yerli yerinde…
Malumunuz olduðu üzere; cep telefonu yediden-yetmiþe her kes kullanýyor.
Cep telefonunu herkes kullanýyor ama genç bayanlarýmýzda cep telefonu kullanýmý; eroin baðýmlýlýðý yapmýþ derecede ilerlemiþ durumda….
Konuyla ilgi bilim adamlarýnýn yaptýðý araþtýrma sonuçlarýna göre, fazla cep telefonu kullananlar, cep telefonlarýndan ayrýldýklarýnda korku ve kaygý duygusu, sürekli yorgunluk, hatta panik gibi psikolojik sorunlarla karþýlaþtýðý saptanmýþtýr.
Geleceðimizin tamaniti, yarýnýn anneleri olan kýzlarýmýz, cep telefonunu kullanmadýðý gün, eroin kullanan birinin eroin bulamadýðýndaki ruh halini yaþýyor maalesef…
Yani cep telefonuna öyle müptela olmuþlar ki genç kýzlarýmýz; þimdiden geleceðimizden endiþelenmeye baþladýk.
Yani, yarýnýn o güvenilir anne adaylarýný þimdiden kaybediyoruz….
Þairin tabiriyle:
“Kadýnlar bilirim ülkeme ait
Yürekleri Akdeniz gibi geniþ, soluðu Afrika gibi sýcak
Göðüsleri Çukurova gibi münbit
Dað gibi otururlar evlerinde
Limanlar gemileri nasýl beklerse
Öyle beklerler erkeklerini
Yaslandýn mý çýnar gibidir onlar sardýn mý umut gibi.” Kadýnlarý/Anadolu analarýný kaybediyoruz…
Korkarým bu gidiþle; ülkem ait kadýn bulamayacaðýz…
“Yürekleri Akdeniz gibi geniþ, soluðu Afrika gibi sýcak” kadýnlarýmýz, þimdi ne Akdeniz gibi serinliði ve bereketi ne de Afrika sýcaklýðý gibi soluðu kaldý.
“Göðüsleri Çukurova gibi münbit” kadýnlarýmýz, þimdi bütün bu ‘münbit’liklerini cep telefonlarýndan tüketip çoraklaþýyorlar.
Artýk “Dað gibi, evlerinde” de oturmuyorlar….
Hani þair diyor ya; “Limanlar gemileri nasýl beklerse/Öyle beklerler erkeklerini /Yaslandýn mý çýnar gibidir onlar sardýn mý umut gibi.”
Hayýr, o eskiden di, þimdi deðiller…
Çünkü cep telefonlarý, kadýnlarýmýzýn o güzel mahremiyetini bozdu.
Þimdi ki kadýnlarýmýz; evlerinden sokaða düþen evcilleþmemiþ güvercinler gibidirler.
Ya da ellerinde cep telefonlarýyla sokak sokak baþýboþ dolaþan kýsrak tay gibi evcilleþmeye beklemektedirler…
Genç kýzlarýmýzýn elindeki o cep telefonlarýný almadýkça; sokak köþelerinde, muhtelif izbe yerlerinde henüz çocuk denilecek yaþtaki kýzlarýmýzla vuku bulan gayrý meþru gizli buluþmalar, beraberinde gelen mahremiyetin tükeniþi, ahlaki çöküntü ve “aile hayatý” diye bir kavram kalmayacaktýr…
Bu nedenle; serseri mayýn gibi ortalýkta dolaþan þu bayanlarýn elindeki cep telefonlarýný almanýn ve bu gidiþata “DUUUR!..” demenin vakti gelmiþtir, diye düþünüyorum….