Zulme sessiz kalanlar zulme uðradýlar…

Bence 2011 yýlý, “kýyam yýlý” olarak ilan edilmeli.
Zira dünya halklarý kýyama geçti…
Yýllardýr kendisinden olmayanlar tarafýndan yönetilen, sömürülen, aç býrakýlan, ezilen ve haklarý ellerinden alýnan dünya halklarý ellerinden alýnan haklarýnýn iadesi için kýyama durdular.
Ýlk ateþ, ilk kývýlcým Tunus’ta çýktý ve kýsa sürede yangýna dönüþüp Zeynelabidin bin Ali diktasýný devirdi.
Sonra Tunus’taki kývýlcým bütün Ortadoðu’ya yayýlmaya baþladý.

Mýsýr ve Lübnan’da yürüyüþler ve protestolar baþladý.

Yürüyüþlerin sebebi hep ayný; yolsuzluk, yoksulluk ve kendinden olmayan yöneticilerin dikta yönetimi…
“Kanlý domino” delindi ve öyle de oldu…
Tunus, Mýsýr derken, Yemen, Fas, Sudan, Bahreyn, Cezayir, Libya ve kim bilir yarýn sýrada hangi baþka ülke ve ülkelerde…
Bin Ali’den sonra 30 yýllýk diktatör Hüsnü Mübarek de terk etti, çekildi…
Ancak Kaddafi “gitmem” diyor.
Yapýlan çarpýcý açýklamalar; “Libya liderinin ülkeyi terk etmeyeceðini, ama muhtemelen intihar edeceði” yönünde…
“Kaddafi rejimi de sona erdi”
“Zulümle abad olunmaz” derlerdi büyüklerimiz.
Zulmün abad olunmayacaðý muhakkak…
Lakin tarih, sokaklarý kan gölüne çeviren Kaddafi ve Kaddafilerden nasýl bahsedecek bilemiyorum.
Bu güne kadar tarih, Nemrutlardan, Firavunlardan ve Karunlardan hiç iyi bahsetmedi…
Dünya durdukça ya da döndükçe insanlar despotça yöneticileri hep lanetle andýlar…
“Devrik lider” etiketiyle etiketlenip tarihe geçecek olan bu insanlar nasýl anýlacak, bilemiyorum…
Devrik liderin lanetle anýlacaðýna hayýflanmýyor, üzülmüyorum.
Ancak mazlum halklarýn ölmelerine hayýflanýyor, üzülüyorum.
Lakin -tüm Ortadoðu halklarýný kastediyorum- zulme sessiz kaldýlar ve zulme uðradýlar.
Bence Filistin mazlum halklarýnýn ahý tuttu...
Zira Ortadoðu Filistin’e sesiz kalmýþtý…
Zulme sessiz kalanlar þimdi zulme uðradýlar…