Hangi kapýyý açsam bir karanlýk giriyor içeri
Hangi cama çýksam güneþ yok penceremde
Nezaman aynaya baksam o berduþ yüzüm
Kendimden ve hayattan geçeli çok olmuþ
Sokaða çýkýyorum çocuklar görüyorum
Elleri kir içinde oyun oynayan
Çoðu zaman çocuk olmalý diyorum
Umursamadan yaþamalý bu hayatý
Ýlerliyorum avre bir þekilde
Yollar aþýyorum caddeler geçiyorum
Bazen bir sahil kenarý,bazen salaþ bir meyhane
Bedenimdeki yorgunluðu alýyor
Ya yüreðimdeki yorgunluk iþte o hiç geçmedi geçmiyor
Sevgililer görüyorum sonra el ele yürüyen
Gözlerinin içi mutlulukla parlayan
Bir yaþma sevinci alýyor beni anlýk bile olsa
Sonra kendime geliyorum
Üþüyen ellerimi cebime koyup
Ynlýzlýðýma bir sigara yakýp uzaklaþýyorum
Derken gece çöküyor
Yine sabaha uzak,yine uykuya düþman
Ve yine gözyaþýna dost bir gece çöküyor
Ben ise yine sensiz ama seninle yaþýyorum
Acaba diyorum acaba þu anda ne yapýyor
Sonra acý bir tebessümle hatýrlamayacaðýn aklýma geliyor
Ama biliyor musun hiç ýþýðým sönmüyor benim odamda
Ben karanlýktan korkarým da
Sen olsan bana sarýlsan
Nefesin nefesimde olsa
Deðil karanlýk ölümden bile korkmam
Ama yoksun ve ben deðil ölüm nefes lmaktan bile korkuyorum
Ýþte böyle gözümün nuru Ýstanbul gözlüm vazgeçilmezim
Son günlerde bunlarý yaþayarak ölüyorum
Ve hala içimden suskun çýðlýklar atýyorum
Seni seviyorum
Seni seviyorum
Seni seviyorum......