Mesela diyorum,
bir kerede farklý biþey yapýp
bugün uyanmasaydým.

Bir aðlayabilsem geçicek biliyorum,
bir görsem geçicek.

Yanýmda uyusa,
mutluluðun resmini yapablirdim.

Gökyüzünü onunla birlikte seyretsem,
nefret ettiðim gecelere bile aþýk olurdum.

Neyin acýsýný çekiyorum ben böyle bilmiyorum,
sanki onun elinde göremediðim bir býçak var ve
istediði zaman en derinlerime batýrýp çýkarýyor.
Böyle kanýyor, tam aþk kaybýndan ölecek duruma geliyorum,
sonra gelip yine sarýyor yaralarýmý.
Bakmayýn bana öyle.
aþk'ýn rengide kýrmýzý deðil mi?
peki ya bu gözlerimde ki ne?
gözlerim rengini kalbimden mi aldý,
neden ikisi de kan kýrmýzý her gece?

Acýmý anlatacak bir ezgi bulamýyorum sevgili,
buralardaki þarkýcýlar çok mutlu,
ama sizinkiler canýmý yakýyor biraz.

Þimdi ben idam masasýna kendi isteðiyle oturup,
ölümünü bekleyen bir aptalým.
Ne zaman gider bilmiyorum,
ama o gidecek.
Çok fazla zamaným da yok,
en fazla bir hayal kýrýklýðýnda daha o gidecek.

Tutsam yakasýndan diyorum bazen,
söylesem tüm gerçekleri.
Neye yarayack ki,
yanýnda olamadan kalbine nasýl sahip çýkýcam,
daha sevgime bile inanmayan adama,
görünmeyen bir aþkla ben nasýl sahip çýkýcam?

Neyse neyse.
býrakýn gitsin,
ben daha bugüne kadar giden hiç kimseyi unutamadým çünkü.

BELÝNA ÖZBEK