*
Ortalýðýn karanlýkla aydýnlýk aralýðýnda beklemeyi sürdürdüðü saatler, güneþ ýþýnlarý tepedeki kale kalýntýsý surlara deðiyor ama henüz Kayaköy’ün kale duvarlarýndan aþýrýlmýþ taþlarla inþa edilmiþ evlerine, aðýllarýna, ahýrlarýna, bahçe duvarlarýna deðmiyordu. Sivri sakallý, boynuzlu çirkin keçilerin siluetindeki cinlerin Kayaköy aralýklarýnda cirit attýðý düþünülerek korkulduðundan hiç kimse güneþ ýþýnlarý ortalýða dökülmeden yataðýndan çýkmýyordu.
Cinlerden daha tehlikeli, silahlý beþ altý kiþilik bir grup, vadi tabanýndaki karanlýk içinde kendi aralarýnda hafif bir uðultu ile mezraya doðru ilerlemekteydiler. Teröristlerin baþýnda ki Fiko, grubu aðaçlýk bir dönemeçte durdurdu. “Kesin sesinizi! Burada durup bekleyeceðiz. En küçük bir gürültü yapýlmasýn! Ses çýkarýlmasýna izin yoktur! Sözüm dýþýnda hareket istemem. Ben, etrafýmda itaatkâr adamlar isterim. Herkes ayaðýný denk alsýn!” Adamlar sus pus olarak itaat ettiler.
*
Güneþ ýþýnlarý Ali Elmas’ýn evi üstüne deðdiðinde kapý önündeki traktörün römorku içindeki taþ istifi ortaya çýktý. Ali Elmas, sýrtýndaki küçük çuvalý evden çýkartarak getirdi, römorkun üzerine uzattý. Römorkun üzerindeki Hüsrev çekip aldý yukarý, bir kenara yerleþtirdi. Traktör sürücüsü Hüsrev,
“Hadi gidem mi artýk?” dediðinde;
Ali Elmas, “Gidem. Hele bir eve varayým da...” diyerek eve geri döndü.
Evin içinde, antrede, Hacer Elmas ile karþýlaþtý. Hacer Elmas, tedirginlik içindeydi. “Sataydýn þu araziyi Celal beye de, Bulanýk’da bir ev alaydýk ya?” diye söylendi. “Bekle ki, þimdi bida hafta sonu gelsin.”
Ali Elmas, “Yavu, bir odacý maaþýylan Bulanýk’da geçinilir miymiþ?” diyerek kýzdý. “Keçilerimizi, ineðimizi saðýp tulum basarak üç beþ kuruþ da öyle kazanýyoruz da, yine zar zor geçiniyoruz. Hadi, salýver de gideyim mesaime...”
Hacer Elmas, “Salmasan ne ki? Gideceksin, mecbur…” dedi.
Ali Elmas, karýsýný kucaklayýp yanaðýndan öptükten sonra içeri seslendi; “Oðlum Aliii. Kýýýz, Gülbaar! Gidiyom ben, hele güle güle deyin babanýza…”
Hacer, "elleþme çocuklara, uyusunlar," diye çýkýþtý.
Ali Elmas, “Hadi, gelene kadar mukayyet olun kendinize madem…” diyerek çýktý kapýdan, arkasýndan bir tas su alýp Hacer Elmas da çýktý.
Traktör hareket etti, Hacer arkasýndan suyu serpiþtirdi.
Ali Elmas, traktör uzaklaþýrken, “De hadi gir artýk!" diye baðýrdý.
Hacer Elmas, evden içeri girdi.
*
Fiko, ortalýðýn aydýnlanmasý ile suratlarý iyice ortaya çýkmýþ olan adamlarýna son talimatlarýný vermekteydi.
“Adam geldiðinde bir iyice dövecez, salýverecez, unutmayýn! Sonra yolumuzu yukarý çevirecez, daðdan dönecez çiftliðe. Olur a, bir aksilik olur ise, Celal Kabaloðlu’nu tanýmayýz, bilmeyiz, hepimiz eþkýya Hamido’nun neferiyiz. Unutmayýn!”
Uðultu halinde, “Olur agam… Unutmayýk…” sesleri yükseldi.
Sessizlik anýnda yakýnlardan bir traktörün motor sesi geldi kulaklarýna.
Fiko, “Çabuk pusuya yatýn! Çabuk!" diye emretti.
Silahlý adamlar dereden sessizce karþýya geçip yol kenarýndaki yar diplerine, çukurluklarda pusuya yatarak beklemeye baþladýlar.
Az sonra yol dönemecinden çýkýp gelmeye baþlayan römorklu traktör üzerindeki Hüsrev ve Ali Elmas’ýn hiçbir þeyden haberi olmadan, kendi aralarýnda sohbet ederek gelmekteydiler.
Traktör gelir gelmez Fiko yolun ortasýna çýkýp, elini kaldýrdý. “Dur hele, Hüsrev dayý!” diye baðýrdý.
Hüsrev, yollarýna çýkan adamý tanýdý, Ali Elmas’a, “Celal aðanýn yeðeni, Fiko bu...” diyerek traktörü durdurmak için gaz kesip vites küçülttü.
Ali Elmas da tanýdý adamý, ama niyetini de hemen anladý, baðýrmaya baþladý, “Durma Hüsrev dayý! Durma, bas!”
Hüsrev durmak için vites küçülttüðü an, Ali Elmas’ýn haykýrmasý ile vitesi büyültüp gaza yüklenerek traktörü hýzlandýrdý.
Fiko silahýný doðrulttu, "dur ulen! Ateþ ederim bak!”
Traktörün durmak gibi bir niyeti yoktu. Fiko kontrolsüz bir þekilde ateþledi silahý, mermi gitti, Hüsrev’in suratýna isabet etti. Fiko traktörün önünden sola atlayarak kurtulurken, Hüsrev kurþunu yer yemez yana doðru fýrladý gitti, traktörden aþaðý düþtü. Ali Elmas sahipsiz kalan direksiyona yapýþtý ise de, traktör yoldan çýktý, dere yataðýna doðru saptý, tam da saptýðý noktada gizlenen iki teröristin üzerinden silindir gibi geçerek, aðýr römorkunun etkisiyle takla atmadan yatýp kaldý. Ali Elmas aþaðý doðru uçtu, düþtüðü yerde kaldý. Öteki teröristler, ölen iki arkadaþlarýnýn baþýna koþarken Fiko, Ali Elmas’ýn baþýna vardý.
Ali Elmas, Fiko’nun ayaklarýna kapanarak, paçalarýna sarýlarak, aþaðýlanarak, “Fiko kurban… Kýymayasýn bana! Sen ki, çocukluktan kelli gardaþýmsýn benim. Bilirsin ki, karým, oðlum, kýzým, anam babam benim elime bakmaktadýr… Bilirsin ki, odacýlýk da olsun, bir memuriyetim, emekliliðim, emekliliðimde besleyeceðim keçilerim, ineklerim, pek de çokça hayallerim vardýr… Kýymayasan gardaþ! Allah Muhammed hakký için kýymaysan…” diye yalvardý.
Fiko, sonsuz bir öfkeyle yakasýna yapýþarak sarstý onu. “Araziyi devretmeye naz etmeyeydin biþi olmazdý. Neden vermedin, he, tapularýný?” Bacaklarýna dolanan adamý sýrt üstü ittirip attý.
Ali Elmas, “tapularý veririm elbet Fiko kurban, lafýný mý ettiririm?” diye inledi. “Amma velâkin Hamido eþkiyasý, Celal aðaya tapu vereni gebertirem demiþtir.”
Fiko, “vermedin diye de ben geberteceðim,” dedi. “Gebermekten kurtulabildin mi köpek?”
Ali Elmas, yalvarmayý arttýrarak, “kulun, köpeðin olayým Fiko kurban, Kýymayasan…” dedi.
Fiko, uzatmadý, Ali Elmas’ýn üstüne abandý, boynunu þah damarýndan kesti, kan bir an, bir hortumun ucundan akan tazyikli su gibi yattýðý yere aktý. Ali Elmas’ýn vücudu sarsýlarak seðirirken, Fiko, toparlandý, hýzla yola doðru çýkarak adamlarýna seslendi: “Haydi! Silah sesi duyulmuþ olabilir, acele gidelim!”
Ali Elmas, Hüsrev ve diðer iki eþkiyaya ait cesetleri olduðu gibi býrakarak daðdan yukarý doðru hýzlý adýmlarla yürüyüp gittiler.
*