Çok kez yalnýz kaldýðým oldu, olsun.
Yanýtsýz býraktýðým sorular vardý.
Jilet gibi sorular.
Cevabý kanatan, kesen, çizen.
Yaralayan.

Vaz mý geçtim?
Hayýr.
Elini tuttu elim, dile geldi elin.
Tut dedi, býrakma beni.
Tutmadým mý?
Tuttum.
Býraktýn..
Olsun.

Bir gün tutarsýn sandým.
Bir gün sararsýn sandým.

Bir gün gelir beni hiç býrakmazsýn.
Tenin yaþlanýr tenimde.

Seneler geçsin diye ince yollar döþedim yüzüme.
Bak bu kesikler senin.
Kadersin ya sen.
Baþýmý dayadýðýmda yok olup gittiðimsin ya.

Deðilmiþ öyle.

Gittin, her þey ufak kaldý yanýnda.
Senin o ihtiþamýn, benim o aziz yüreðim..
Her þey ufaktý.
Gittikçe küçüldü, küçüldükçe gözden kayboldu.
Zamansýz geldi ayrýlýk.
Anlamadýðým bir dilin hecesi oldun.
Yabancý oldun,canýmken el oldun.

Olsun.

Bilmezsin; ben caným acýyýnca hep gökyüzüne bakarým.
Yýldýzlarla konuþurum.
Bir gece olsun yýldýz kaymasýn diye dua ederim.
Çünkü bir yýldýzýn kayýþý, bir dileðinin kabul oluþudur.

Olmasýn.
O dileðin senin tuttuðun dilek olma ihtimali olmasýn.
Çünkü bilirim;
senin dileðin benim kirpiðimin ucundan bile geçmez.
Kirpik yanakta kalýr.
Sonra düþer yere.
Bir basar üstüne, ezilir.
Dayanamazsýn.

Belina ÖZBEK